To cytat z postu Eleuth
viewtopic.php?p=44641#44641

Zapraszam wobec tego do tematu-rzeki

Zacytuję może tylko framenty tamtego wątku




Więc - kto przychodzi na Mszę Św, po co, czego oczekuje?

Przepraszam Jotko mozesz bardziej skonkretyzowac, czy chodzi o wspolnote na Mszy tak jak w tytule, czy o powod przychodzenia na Msze jak w ostatnich slowach?

Wiking - wspólnotą jest parafia, ludzie zgromadzeni na Mszy św też stanowią wspólnotę, wspólnotą jest w końcu Kościół
Nie chodziło mi o jakąś - szczególną, może tytuł niezręczny.

A pomysł tematu pochodzi od Eleuth - która chyba ostatnio nie zagląda

Mialem rozne fazy w zyciu. Kilka lat spedzilem zagranica, tam chodzenie do na Msze to bylo tez szukanie swojej tozsamosci (polak - katolik).

Bylo to tez miejsce gdzie moglem sie poczuc kims, bylem ministrantem, wiec byl ksiadz, ja , dlugo nic a potem lud Bozy.

Bylo doskonalym miejscem na podrywanie dziewczyn.

Pozniej po powrocie troche to traktowalem jaka miejsce gdzie moge byc lepszy od moich kolegow ktorzy nie wierzyli.

Oczywiscie nie byly to jedyne motywy, ale czasami przewarzaly.

Pan Bog jednak wykorzystal tez to by mnie przyciagac do Siebie, bardzo po malu, ale jednak chyba dziala.

Od wielu lat juz przebywam poza granicami Ojczyzny, moze dlatego moje doswiadczenie zwiazane ze wspolnota i jej budowaniem niewiele wniesie do watku, ale mimo to chce sie tym podzielic.
Tak jak wspomnial juz wiking, na obczyznie Polak-katolik, a miejscem zgromadzen jest najczesciej kosciol z polskim kaplanem. Ale to nie wystarcza, by byla wspolnota. Spotykalismy sie, gromadzilismy sie na Eucharystie, po mszy przed kosciolem wymiana doswiadczen: osiagniec i porazek emigracyjnych, wskazowki jak przechytrzyc miejscowe uklady i rozchodzilismy sie do domow, by gonic za czyms, co mialo zapewnic spokojny byt. Ale wspolnoty nie bylo, to byl klub emigrantow troszczacych sie o czubek wlasnego nosa i swoje "byc albo nie byc" na obczyznie. Wspolnota poczulismy sie wtedy, gdy zaczelismy troszczyc sie o to, co dzieje sie w kosciele, w naszej badz to polskiej misji, badz parafii (zaleznie od miejsca pobytu). A zaczelo sie zwyczajnie. Doroczny odpust parafialny i imieniny proboszcza mniej wiecej w tym samym czasie. Wyszla inicjatywa, ze trzebaby zrobic cos jako grupa. Poczatkowo mala, ale z czasem rozrastala sie. Przestalismy mowic, ja, ty, moje, a zaczelismy mowic my, nasze. Zaczelismy wspolnie przygotowywac czuwania adwentowe przed pasterka, misteria paschalne oraz inne uroczystosci religijne. Poczulismy sie wspolnota, poczulismy sie wspolnie odpowiedzialni za misje i za nasze zgromadzenia liturgiczne. Zniknal problem z trema, by wziac np. udzial w czytaniu Meki Panskiej w Niedziele Palmowa, wiekszosc czula, ze jest czastka wspolnoty parafialnej i jest za nia odpowiedzialna. Zdawalismy sobie sprawe z tego, ze bedziemy miec wspolnote taka, jaka sami stworzymy. Musi byc wspolna modlitwa, ale trzeba takze wyjsc poza modlitwe, np. praca na rzecz parafii, wspolna rozrywka, wspolne spedzanie czasu, to zbliza i cementuje. Budowanie wspolnoty trwa latami i trzeba sie modlic o te wspolnote i jednoczesnie trzeba czuwac, bo zawsze moze sie pojawic duch niezgody. I na koniec, mysle, ze to bardzo wazne, nie mozna robic partyzantki, nic za plecami proboszcza.
Wiem, ze realia w Polsce sa zupelnie inne, ale w sumie chodzi o to samo, budowanie wspolnoty opartej na wspolnej wierze i jednosci w Chrystusie, o to, bysmy sie umieli obdarowywac radoscia wynikajaca z tego, co wspolnie przezywamy w czasie kazdej Eucharystii, ze Chrystus zmartwychwstal i zyje w nas, bysmy sie umieli obdarowywac rowniez swoja obecnoscia i bysmy odczuwali, ze obecnosc drugiej osoby jest nieodzowna. Umacnianie wiezie w czasie Eucharystii nastepuje wtedy jednoczesnie, Duch dziala.
I tak na koniec, to budowanie wspolnoty w miejscach, gdzie dane mi bylo mieszkac, poczucie odpowiedzialnosci za parafie, za wspolnote wyzwolilo mnie z paralizujacej mnie kiedys niesmialosci.

Wikinng, tak właśnie było, a po co chodziło się na majówki?!
Ja dla podrywania chłopaków.
Ale... wspólnota jest na mszy, gdzie jest cała masa ludzi modlących się wspólnie, wspólnota to my - wszyscy katolicy etc. Możesz to sobie tłumaczyć na wiele sposobów, czyz nie ?

Witajcie wszyscy i przepraszam za przerwę w nadawaniu. Tyle się tu dzieje

Właściwie pędziwiatr napisał/a już wszystko, to praktyczny przykład tego, o czym mówiłam, a co jotka zacytowała na początku dyskusji. Teraz kończymy już rekolekcje ewangelizacyjne w jednej z warszawskich parafii i widzę po raz kolejny, że to po prostu prawda. Ludzie mają mnóstwo pytań, rwą się do WSPÓLNOTY, aby razem poznawać Pana Boga, modlić się, iść naprzód w wierze. Są zaangażowani - jedna z osób podczas świadectwa wspomniała o Diakonii Miłosierdzia i że teraz zbieramy ręczniki dla osób bezdomnych, które trafiają do szpitala, bo mamy pieniążki na mydło etc., ale ręczniki są bardzo drogie. Było powiedziane, że jeśli ktoś ma na zbyciu jeden ręcznik, może przynieść. Słuchajcie, ja nie miałam jak tych ręczników zabrać do domu, dziś Tomek przyjeżdża po nie samochodem. To jest KONKRET!

Jotko - myślę, że Twój tata jeszcze bardziej by skorzystał z homilii, która trafiałaby nie tylko w rozważania teologiczne, ale przede wszystkim do życia wspólnoty. Nie widzę tu absolutnie sprzeczności między żywym udziałem parafian w Eucharystii a ewangelizacją przez to świadectwo wiary czy spotkania Boga Żywego... Dzięki za rozpoczęcie tematu. Pozdrowienia

No tak...
Pewna parafia. Przy okazji wizyty w kancelarii kobieta zadaje pytanie "Czy jakoś można się włączyć w życie parafii? Nie znam jej, nie znam potrzeb..."

Odpowiedź:
"Wie Pani - bardzo dziękujemy - ale propozycji kobiet jest na pęczki, gdyby Pani była mężczyzną, to owszem - natychmiast - do Służby liturgicznej, bo często nie ma żadnego ministranta, to znaczy są, ale gromadzą się na 1-2 Mszach, albo służą panowie z Totus Tuus - o laskach. Ale dla kobiet to nie... A, właśnie, można się włączyć do Róż Różańcowych."

Jasne - trzeba coś wymyśleć Nie wszystko przyjmować biernie. Pójść, dopytać się co już jest, bo może zwyczajnie nie widać, wydębić z kogoś główne potrzeby, mieć pomysł, zmobilizować ludzi... Kwestia pomysłu, organizacji i czasu na jego realizację... A to kwestia niebagatelna...

No to tyle

Jotka a wiesz, jak odpowiedzialna naszej wspólnoty spytała proboszcza, czy możemy w czym� pomóc, to powiedział, żebyśmy do niego nie przychodzili, on sam nam powie, jak będzie potrzeba. I mówi nieraz. To jest tak, że jesteśmy wspólnotą ciągle zbliżającą się do Boga, choć idziemy z Nim zarazem, to do Niego, ale ciągle jesteśmy w drodze. Nie jesteśmy doskonali Myślę, że w takim wypadku przyda się poszukać ludzi z parafii, popatrzeć, zagadać. Znajdzie się kilka osób, które zechcą się spotykać, modlić, a im dłużej to potrwa, tym bardziej będą chciały dzielić się tym dalej. Nasza wspólnota zaczęła się od spotkań księdza z 2 czy 3 osobami w jego pokoiku...

No czuż... jo_tko, ja mam jeszcze gorszego ojca od Ciebie... Ostro mnie lał jak chciałam iść do kościoła, bo sam jest niewierzący Ale i tak nie udało mu się wybić mi wiary z głowy i wkońcu zrezygnował, bo chyba jestem już za stara

Meg - ja nie mam złego, ani gorszego. Po prostu - chyba niewierzącego. I nie narzekam - użyłam tylko przykładu...

Ale to dygresja - nie o tym temat

A teraz już na temat... w moim kościele (w przeności moim, bo na homili ostatnio ksiądz proboszcz się pomylił i powiedział, że w jego )
jest kilka wspólnot, a są to:
- żywego różańca
- chór parafialny http://www.republika.pl/chor_swietojanski
- Schola Cantorum Janoviensis http://www.scj.prv.pl
- Ruch Rodzin Nazaretańskich
- Wspólnota Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego
- Grupa Modlitwy św. Ojca Pio
- Czciciele Miłosierdzia Bożego
- Czciciele Zwiastowania Pańskiego
- Rada Parafialna
- Redakcja "Echa Janowa"
- Wspólnota Pielgrzymkowa
- Ruch Kościoła Domowego
- Koło Przyjaciół Radia "Maryja" (moim zdaniem powinno być też wrogów chętnie bym się zapisałą )
- Stowarzyszenie Rodzin Katolickich

Meg trochę Ci zazdroszczę, że u Ciebie tyle wspólnot. Bo u mnie w parafii, są:
- róża różańcowa (są w niej kobiety w wieku starszym niż moja mama),
- chór parafialny (osoby 25-60 lat),
- schola (2-5 klasa)
- KSM (gimnazjum, liceum, studia), na który ja uczęszczam, ale chętnych jest tylu, że razem z księdzem 6, więc spotkania są rzadko, co by nie mówić.
Niestety w mojej parafii brak jest osób, które mogłyby zorganizować coś innego, bo proboszcz ma za dużo na głowie (naprawdę ma, co chwilę coś buduje), a wikariusz, no cóż... "Chłopak" młody jest, więc nie dziw, że mu się nie chce...

Pozdrawiam

Tak fajnie, że u mnie tyle tych wspólnot... ale proboszcz co chwilę wymyśla nowe. Ma chłopak talent do swojej pracy U mnie w parafii to nie ma starych księży wszyscy są stosunkowo młodzi tzn. nie więcej niż 45 lat. Myślę, że powinniście pogadać z wikariuszem, kto wie może by coś zorganizował?

Zapomniałam jeszcze dodać, że są (chyba co tydzień) organizowane spotkania w kawiarence "Kantego" (kantego bo kantują tam , a tak poważnie od Jana z Kęt)