Cały głęboki rozwój sumienia człowieka zakorzenia się w konfrontacji z Bogiem. Gdy człowiek jest jeszcze małym dzieckiem, nie posiada jeszcze zasad moralnego postępowania. Pierwszą formą jego dziecięcego sumienia jest spojrzenie w oczy matki czy ojca, w których odczytuje moralność jego czynu. Później, gdy jest dorosły, ma sumienie wyrobione według pewnych prawd moralnych, które uznaje i którymi się kieruje. Jeśli jednak ma zostać świętym, musi powrócić do tej pierwszej formy sumienia przez spojrzenie w oczy. Tu już ogólne zasady moralne nie wystarczą, ale potrzebne i niezastąpione jest światło osobistego kontaktu z żywą Osobą Boga i ciągła konfrontacja swojego postępowania z Nim.
(...)
Zerwanie kontaktu z Bogiem, utrata Bożego Oblicza, stało się katastrofą dla człowieka i przyczyną rozpadnięcia się całego pierwotnego ładu stworzenia. Znaczy to, że cały ten pierwotny ład zawisł na tym jednym ogniwie łączącym ducha ludzkiego z Bogiem. Z tego zjednoczenia wypłyał wewnętrzny ład człowieka, jego wewnętrzna harmonia, utworzona przez podporządowanie niższych władz wyższym, a ostatecznie rozumowi i woli oświeconym przez Boga. Umysł człowieka pogrączony w Bogu w Nim czerpał swoją siłe, która utrzymywała cały świat stworzony w harmonii Bożej. Gdy człowiek zerwał to ogniwo, wszystko się rozspało. Człowiek rozpadł się wewnętrznie i przestał być panem nawet swojego własnego ciała. Efekt skomplikowany, ale przyczyna prosta - zerwanie więzi z Bogiem

Mimo woli znam argumenty ateistów i ich prawdy i czasem je rozumiem, ba nawet popieram

lecz muszę zaufać sercu

Dziękuje. Kiedyś odmawiałem różaniec, chyba do tego powrócę. Jednak jeszcze jedno...Mimo woli znam argumenty ateistów i ich prawdy i czasem je rozumiem, ba nawet popieram, lecz muszę zaufać sercu bo ono mówi mi ,że Bóg jest. Już raz mi pomógł. Ale nadal mam głupie kompleksy i myśli... Ehm...

Wiesz dlaczego boisz się odrzucić wiarę? Bo się boisz. Boisz się, że jeżeli przestaniesz wierzyć a zaczniesz myśleć to świat obróci się przeciw tobie, że zostaniesz potępiony.

Jestem na kompletnym rozdrożu. Chcę wierzyć i czuje wiara, ale czasem rozum mi mówi, że ateiści mają racje. Niech się wypowi jakiś inteligentny katolik i mi doradzi!