Po co komu kościół skoro Bóg jest wszędzie? Zastanawialiście się kiedyś nad tym? Ja na przykład wolę się sam pomodlić w domu. Przemyślenia, szukanie Boga oraz analizowanie samego siebie przebiegają przecież indywidualnie... Wspólnota w tym przeszkadza.

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno.
(Ew.Jana 11:51-52)

Mamy się jednoczyć wokół nauki Chrystusa. A jak mamy ją poznać i przekazywać jeżeli nie gromadzimy się wspólnie ?

"Tam gdzie dwoch lub trzech zgromadzi sie w imie moje, tam Ja jestem posrod nich"

myśle, ze nie potrzeba tego komentowac

Zastanawiałam się nad tym kiedyś dosyć czesto, Interku
W ciągu kilku lat znalazłam odpowiedź

1. Kościoł jest mi potrzebny, bo tylko tam mogę przyjąć Sakramenty, tak niezbędne do życia ( zwłaszcza Eucharystia i Sakrament Pokuty )
Tego w tzw. cichej izdebce i samotności nie jestem w stanie osiągnąć.

2. Pan Bóg działa przez ludzi, mówi do mnie przez ludzi, a Kościoł tworzą przecież ludzie. Nie zrozumiem siebie nie słuchając innych. Nie będę się rozwijać nie słuchając innych.

To dla mnie 2 najważniejsze sprawy, które utwierdziły mnie w tym, że Kościół jest mi jednak potrzebny i niezbędny

Pozdrawiam

Niezbędne do życia ?? Możesz to rozwinąć Rozalko? Większość ziemskiej populacji obywa się bez sakramnetów - uważasz ich za zombie? Tak dodatkowo na marginesie zapytam - nie masz chyba nic przeciwko cichym izdebkom??



Więc pustelnicy wg. Ciebie to ludzie nie rozwijający się? Czy spotkania w kościołach (budynkach), bo o nich tu chyba mowa, są jedyną możliwością gdzie możesz słuchać innych i dzięki temu siebie rozumieć? Czy tylko wtedy rozumiesz siebie gdy słuchasz innych? Chodzi o śpiew, wypowiadanie formuł liturgicznych, wtedy to słuchasz innych w kościele. Poza kościołem nie masz możliwości słuchania innych?



Doprawdy zamurowało mnie. Nie wierzę Ci po prostu. Nie wierzę aby Rozalka z pełną świadomością utwierdziła się w przekonaniu, że kościół jest jej potrzebny i niezbędny na podstawie tych dwóch przedstawionych przez nią punktów. Znów na marginesie zapytam - Rozalko - do tych dwóch punktów dochodziłaś kilka lat !!

Z tego co mówisz wynika, że przekonana o potrzebie i niezbędności byłaś już przd tymi kilkoma latami, w których szukałaś odpowiedzi w celu utwierdzenia się w tym przekonaniu. Powiedz, skąd to wcześniejsze przekonanie się wzięło?

Pozdrawiam serdecznie

Dziwisz mi się? Wnioskuję więc że inaczej rozumiemy słowo "życie"


Zupełnie nie tak mnie zrozumiałeś
Dobrze wiesz old, że człowiek jest istotą społeczną i staje się sobą dzięki innym. Wiesz dobrze, że człowiek potrzebuje innych ludzi, by mógł sie rozwijać. To pytanie o pustelników jest tutaj zupełnie z innej beczki i jest po prostu nie na temat.
A może Ty słuchasz tylko siebie old? Nio tak. To by nawet pasowało. Dziwisz się komuś, kto potrzebuje innych, by się rozwijać? Moze uważasz to za ograniczenie? Dla mnie to normalna sprawa

Nie rozumiem doprawdy skąd się u Ciebie wzięło to wspomnienie o śpiewach i formułach liturgicznych Przecież nawet o tym nie wspomniałam. Kojarzysz Kościoł tylko z Mszą Święta i śpiewami?
Tak jak wcześniej wspomniałam, Kościoł to ludzie...


To nie wierz
Tak old - zanim zrozumiałam sens własnego życia potrzebowałam kilka lat. Kilka lat buntu i miotania się z samą sobą...


Tego pytania nie zrozumiałam, mimo że czytalam je z 10 razy. Jaśniej proszę :P

Pozdrawiam

Ojjj oldzie, najpierw musisz zrozumieć czym jest Kościół, nie taki budynek, obok którego pewnie nie raz przechodzisz , ale Kościół - wspólnota.
Wiesz ... jest Kościół i kościół .



Wspólnotę budujemy my - ludzie, a żeby taka wspólnota miała "ręce i nogi" trzeba sie spotykać, wiesz - trzeba znać tych, którzy należą do niej, budować jakieś relacje, w końcu mamy być jednością...a jak nią być, nie spotykając się?
"Liczne członki..." ...

Chrystus - Kościół - Jedno Ciało - Wspólnota - Ludzie .

Po drugie Pan Bóg zrobił nam psikusa - jesteśmy sobie po prostu potrzebni , taki stadny z nas gatunek .... smutno nam samym (oczywiście zdarzają sie wyjątki, ale nie o nich pisze).
Współuczestnicząc w Eucharystii... uczymy się bycia wspólnotą.

Pozdrawiam

Kośció, to nie tylko budynek lecz wspólnota wierzących, jeśli byli by być rozproszeni po domach to za 10 lat przesta by istnieć związek braterski, za 20 lat już nikt by nie pamięta o co tak naprawdę się rozchodzi, a potem .....któż to wie?.

Kościół jako zgromadzenie wiernych przetrwał od czasów Jezusa iapostołów po dziś dzień. Nie czynimy niczego innego co czynił Jezus, z apostołami, a my tylko dalej robimy to samo co pierwsi chrześcijanie.

W domu można co najwyżej pomodlić się prywatnie.
[/list]

Ludzie, czy Wy jesteście zaślepieni, czy widzicie nadinterpretująco?

Spójrzcie raz jeszcze na początkowy, otwierający temat post Interka, przeciez jasne jest, że jemu chodziło o kościół jako budynek. Kościół pisane przez małe "k", czyli budynek. Z pewnością przeczytaliście nie jeden mój post, nie wierzę aby po przeczytaniu tych tekstów można było przypuszczac, iż nie rozróżniam kościoła od Kościoła! Jejku! Ludkowie kochani! Toż to ja przez 30 lat byłem katolikiem! O mały włos nie zostałem franciszkaninem, wcześniej długo działając w Ruchu Swiatło i Życie. Rozczytywałem się w lieteraturze katolickiej (każda książka z imprimatur), czynnie uczestniczyłem w życiu kościoła, zakręciłem się w to wszystko głeboko, po mistyczne wizje... Echhhh

Wyjeżdżam w Tatry, po powrocie wrócę także do tego wątku. Trzeba wszystko tu roztrzasnąć wnikliwie

Pozdrawiam serdecznie. Hej! Watra! Watra! Hejj! Piyknie bydzie!!

Spójrz na post Wojtka, Old :D:D
Z niego bowiem jasno wynika, że zarówno Kosciól jako wspólnota osób wierzących, jak i budynek w którym gromadzą się osoby wierzące jest nam potrzebny ...

To ciekawe - że wydało twoje życie takie kiepskie owoce, jak odejś

Podtawa Kosciola nie jest to czy nam jest potrzebny czy nie. Ale jaki Pan Bog mial plan co do Kosciola, czyli ciala mistycznego Chrystusa, kosciol budenek jest tylko miejscem gdzie sie spotyka ten Kosciol. Podejrzewam ze problem interka nie konczy sie na scianach konkretnego budynku, bo gdyby w jego domu sie spotykal Kosciol, tam celebrowal Eucharystie, jak w pierwszych wiekach tez by mial jakies ale.

Sam Bog jest w trzech osob, my jestesmy stworzeni na obraz Boga, "calego" Boga, nie jednej z osob, mamy wiec zapisa gleboko wewnatrz potrzebe wspolnotowego przezywania kontaktu z Bogiem.

Sw. Pawel pisze w jednym ze swoich listow ze Chrystus i Kosciol to jedno, nie da sie spotykac z Chrystusem bez Kosciola. Ja nie chce oczywiscie zaprzeczac ze z kazdym Pan Bog ma swoj osobisty dialog, ani nie mowa o zbawieniu ludzi poza Kosciolem (co i tak odbywa sie przez Kosciol).

Najpelniejsza modlitwa ktora otzrymalismy od Jezusa Chrystusa to Ojcze Nasz, nie moj tylko nasz, wiec kazda modlitwa nawet w swoim pokoju to modlitwa Kosciola, ale zostalismy stworzeni tak ze nam potrzeba zewnetrzynych znakow.

Musze konczyc narazie, ale przeciez niebo to bedzie, coraz wieksze poznawanie Boga i coraz wieksza jednosc z Nim i z innymi ludzmi. Kosciol jawi sie wiec jako przedsionek nieba.
Z drugiej strony pieklo to wieczna samotnosc, wniosek moze sie nasuwac sam

Ok. Przedstaw więc co Ty rozumiesz przez słowo 'życie'. Uważasz mnie i kilka milardów ludzi, którzy nie są chrześcijaninami za zombi?? My nie żyjemy wg Ciebie?? Żeby można powiedziec o sobie, że się żyje - trzeba być chrześcijaninem, a już najlepiej katolikiem ?



Jest jak najbardziej na temat poniewaz pustelnicy to także ludzie i co jakiś czas można się znimi kontaktowac, przecież Twój Kościół naucza, że wszyscy bez wyjątku tworzą Kościół, pustelnicy nie są z tego wyłączeni, a potrafią obejść się bez innnych ludzi, więc Bóg do nich nie przemawia Twoim zdaniem Otóż oni (najczęściej) przebywają w prawdziwej Świątyni Boga - na łonie natury, w warunkach przyrody. Pustelnik to ktoś, komu do budowania miłości, do doświadczania jej nie są już potrzebni ludzie, on tworzy te wartości poprzez egzystencję na łonie natury.

Nie każdy może zostać pustelnikiem, nie każdy ma ku temu odpowiednie predyspozycje, cechy temperamentu, charakteru. Zdecydowana większość ludzi nie ma takich potrzeb, a prawdziwi pustelnicy - jak najbardziej (prawdziwi czyli Ci, którzy z pełną świadomością, wychodząc na przeciw swoim wewnętrznym potrzebom uczynili taki krok). Oni wg. Twojej wiary także są cześcią Waszego Kościoła. Ogólna tendencja populacji do życia wspólnotowego niczego tutaj nie przekreśla. Pytanie o pustelników więc nie jest zupełnie z innej beczki.



To by nawet pasowało?? Próbujesz wniknąć w meandry mojego skomplikowanego jestectwa? Nie mogę słuchać tylko siebie, nie mam pustelniczych potrzeb, a nawet oni tylko siebie nie słuchają, zauważ, że nie od razu zostaje się pustelnikiem. Wsłuchuję się w naturalne, prawdziwe potrzeby, nie wdrukowane, nie zakodowane - potrzeby uniwersalne dotyczące wszystkich ludzi. Inni jak najbardziej potrzebni są ku temu by doświadczać i tworzyć wartości o których niejednokrotnie wspominałem, lecz nie wszystkim inni są potrzebni (vide pustelnicy). Dla mnie i jedno i drugie to normalna sprawa.



Doprawdy nie musisz tłumaczyć mi czym jest Kościół wedle Twojej wiary. Ty nie wspomniałaś o śpiewach, itd., ale ten wątek dotyczy kościoła jako budynku oraz relacji człowiek-Bóg, pierwotny post "interka" dobitnie o tym świadczy. Niestety Twój post w takim razie powinien zostać zdjęty lub co najmniej przeniosiony lub wycięte jego fragmenty w których piszesz nie na temat Cały problem może polegać w tym, że nie próbujecie zroumieć, założyć, czy też przypomnieć sobie, że wśród nas mogą egzystować potencjalni pustelnicy (vide interek?)



Powiedz mi więc - co rozumiesz lub co miałaś na myśli mówiąc "nie będę rozwijać się nie słuchając innych"? Chodzi Ci o życie wg. czegoś co dyktują Ci inni? A sama nie możesz dojść do sedna, do tego co w życiu jest najważniejsze? Do dziś pamiętam gdy jeszcze jako mały dzieciak siedząc w ławie salki katechetycznej słuchałem donośnych, stanowczych słów katechetki - "każdy człowiek ma wyryte 10 przykazań w sercu".

Jak dla mnie, każdy człowiek przejawia naturalne potrzeby tworzenia pozytywnych wartości emocjonalnych poprzez interakcje z otoczeniem, gdzie najważniejszym jego elmentem jest człowiek. Człowiek jest najważniejszym elementem w przyrodzie dla drugiego człowieka, ponieważ to właśnie dzięki interakcjom z inymi ludźmi najprościej, najszybciej, odpowiednio najspecyficzniej możemy tworzyć tzw. ciepłe uczucia, które prowadzą do doświadczania miłości.

Interakcje z przyrodą także mogą dać nam te wartości lecz tutaj sprawa trochę się komplikuje z powodu odmienności gatunkowej, nie jest to jednak niemożliwe (pustelnicy doskonale rozwiązują ten problem, ja, jako, że nie lubię problemów - nie jestem pustelnikiem ).

W obecnych warunkach gdy mamy do czynienia z efektami zakłócenia naturalnej drogi pozyskiwania miłości na rzecz pozyskiwania nienawiści - przyroda jest bezcennym tonizatorem i źródłem pozyskiwania wspomnianych wartości, więc ze szczególnym pietyzmem powinniśmy o nią dbać.

Kościoły niestety (budynki) nie są zamiennikiem przyrody, to nienaturalna atrapa, która nigdy nie będzie dla człowieka tym co przyroda. Budynki kościelne ze swoimi ofertami rytuałów są wobec przyrody jak kawałek przedmiotu z plastyku wobec porośniętej pierwotnym lasem góry.



Napisałaś przecież, że te dwie sprawy (punkty, które przytoczyłaś) utwierdziły Cię w przekonaniu co do niezbędności dla Twojego życia kościoła. Obecnie chyba można powiedzieć - co tego aby można żyć w ogóle - niezbędny jest Kościół, reszta to zombi, które należy wskrzesić, przywrócić do życia poprzez nawrócenie za pomocą ewangelizacji (czyt. indoktrynacji, kodowania strachem bazując na atawizmach i archetypach, używając do tego pozytywnych wartości).

Jeśli te dwie sprawy utwierdziły Cię w przekonaniu, znaczy, że przekonana byłaś już wcześniej, przed tymi dwoma latami, które poświęciłaś na utwierdzanie się. Pytam więc po raz drugi - skąd to przekonanie się wzięło? Co do niego doprowadziło?

Pozdrawiam serdecznie.

Eeechhhh. Znów to samo... Wiem Asienkko, wiem, co Ci wpojono, w co zawierzylaś, jakie jest stanowisko KRzK w tej kwestii. Co do przechodzenia obok tych budynków, tak, niestety nie raz muszę przechodzić obok, ponieważ mieszkam w mieście. A w polskich miastach nietrudno napotkać na budynki kościelne i jakże wspaniałe przykościelne Na wsiach także nietrudno



Jestem gorącym zwolennikiem powoływania do życia różnorodnych wspólnot, a już wspólnot ekologicznych w szczególności. Jak dla mnie to przyroda jest Światynią Boga, Świątynią Duszy i żaden zapis sądowy powołanej religijnej struktury nie daje mi więcej niźli przyroda, przeciwnie - nic mi nie daje. By być wespół z innymi ludźmi o podobnych poglądach, wystarczy, że z nimi będę, nie muszę zakładać ku temu religii. Natomiast życie w bliskości (ekologiczne wioski np.) z tymi ludźmi jest nad wyraz pożądane. Tak oto pojmuję istotę i potrzebę realizowania życia wspólnotowego.

Być jednością w rozumieniu, że wszyscy kroczą naturalną drogą, czyli pozyskują pozytywne emocje poprzez interakcje z otoczeniem - zgadzam się jak najbardziej.



Bóg psikusów ludziom nie robi. Jesteśmy sobie potrzebni (po pewnym czasie nie każdy już potrzebuje innych), to wynika z naszej natury, ściśle zaprogramowanej, "założonej" w Niebie (skracam i spłycam).



To już przejaw Twoich kodów, które sobie zaaplikowalaś pod naciskiem. Dalece bardziej do życia wspólnotowego przyucza nas współegzystencja w warunkach przyrody, w takiej np. wspólnocie ekologicznej, gdzie wspólnie musimy dbać o to, by przetrwać. Jakoś nie widać by "spotykanie się przy eucharystycznym chlebie" uczyło "bycia wspólnotą". Żyję wśród katolików, w kraju gdzie mówi się, iż jest katolickim - nie wiadć tego co mówisz i to nie znaczy, że ja nie widzę - fakt jest taki, że co raz więcej tutaj podziałów, szwindli, przekłamań, przekrętów, afer, wszechogarniającego tandetyzmu, nijakości, zawiści, nieprzychylności, nieżyczliwości, mc'donaldsów, biedy, bezrobocia, złodziejstwa, kościołów jako domów mody i czerwcowy przyjazd "białego papy" tego nie zmieni jak również nie zmienia i nie zmieni tego Eucharystia. Spójrzcie prawdzie w oczy.

Pozdrawiam serdecznie

Nikt by nie pamiętał o co tak naprawdę się rozchodzi? O czym mówisz i co poprzez to rozumiesz? Wiesz o czym mówisz w ogóle, zastanowiłeś się nad tym głębiej?



A skąd ta pewność? Możesz to uzasadnić jakoś?

Pozdrawiam