Arek pyta czy to ma sens.
Wg mnie ma, jest to świadectwo miłości, ufności Bogu.
Modlitwa, prośba, dobrowolne przyjęcie i ofiarowanie cierpienia za drugiego człowieka, bo - Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał.....".
Myślę, że ta dziewczyna nie prosiła o cierpienie, lecz akcentowała Bogu gotowość przyjęcia cierpienia w określonej intencji, jeśli taka będzie wola Boża.

Jest takie powiedzenie:

Racja Teofilu Piękny cytat i bardzo prawdziwy

dzieki cierpieniu zaczynamy zauwazac jakim szczesciem jest brak cierpienia. to jest rude przyjecie cierpienia, ale daje naprawde wiele lask

Dlaczego tak trudno jest zrozumieć, iż ktoś prosi o cierpienie w czyjejś intencji? Przecież nikt nikomu nie narzuca takiej postawy, ale jeśli jakaś osoba uważa, że komuś pomoże w ten sposób? I jeśli jest to przeżywane w duchu wiary? Osobiście nie znam nikogo takiego.
Znam natomiast osoby, które prosiły Boga, by doświadczył ich cierpieniem, zamiast kogoś im bliskiego, kto cierpi. Dla mnie jest to bardzo piękna postawa - oddać życie za przyjaciół.
Wydaje mi się jednak, że współczesnemu człowiekowi trudno jest zaakceptować swoje cierpienie, a już prosić o nie wydaje się bezsensem.
A przecież osoby wierzące zdają sobie chyba sprawę z tego, że zbawienie jest nierozerwalnie związane z cierpieniem. Nasze cierpienie też ma w tym zbawieniu swój udział, bo jak inaczej zrozumieć tekst św. Pawła - "teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół" (Kol. 1,24)