Nie, w nauce jest "pozytywne/negatywne wzmocnienie". Odruch warunkowy jest czymś na bardziej podstawowym poziomie.


Właściwie to masz rację. Nie sądzę jednak, aby ateizm był najbardziej słuszną drogą. Jak już kiedyś pisałem, religia jest czymś naturalnym dla człowieka, więc nie sądzę, aby wychowanie w wierze było błędem (o ile wiara jest dobrze pojmowana). No a dzieci to dzieci - takie są normalne metody wychowawcze.

A to, co napisałem przypomina mi moje wyjazdy na działkę. Jako dziecko jeździłem z rodzicami, potem przez parę ładnych parę lat miałem "ciekawsze" rzeczy do roboty ale dziś coś mnie ciągnie na łąkę i do lasu

No ludzie, nie czarujmy się - mały za Chiny Ludowe nie da rady zrozumieć, o co chodzi z tym całym Bogiem! Sam jestem po różnych fakultetach, a kiedy przychodzi dyskutować o niektórych prawdach wiary, to mi się psychika rozjeżdża!

No, bo na przykład - żeby zrozumieć dlaczego Bóg jest dobry, a dookoła jest tyle zła, trzeba się wrócić do Księgi Rodzaju, potem przeczytać Torę, zapoznać się z komentarzami, poznać kontekst historyczny, itp. Poznać dzieła filozofów, papieży, świętych, itp.

Później, żeby zrozumieć dlaczego Bóg raz wysłuchuje próśb, a raz nie, trzeba właściwie przebrnąć przez całą Biblię, żeby dotrzeć do takich kwestii jak siła wiary, spełnianie zamiarów Boga, cel życia każdego człowieka, wartość cierpienia, zaufanie Bogu, i tak dalej, i tak dalej...

Mózg mi się lasuje, kiedy pomyślę sobie, że mam coś takiego wytłumaczyć nastolatkowi. Dzieci są mądre, nie zadowolą się ani zbyt prostymi, ani zbyt skomplikowanymi wyjaśnieniami...

Albo drugie extremum, możemy strzelić nastolatkowi wykład z teologii, a on się rozedrze, że żaden Bóg nie istnieje, że sami jesteśmy stuknięci, a on nigdzie nie pójdzie...

No i jak tu z takim rozmawiać?

Nie no, bez przesady. To jest akurat proste. Bóg zabronił człowiekowi poznać zło, a ten nie posłuchał i ulegając namowom, wbrew woli Ojca, postanowił je poznać.

Można to przedstawić w formie niezłej historyjki wychowawczej

powtórzę za jumikiem lenistwo , komputer , koledzy . nasz błąd jako rodziców polega na dawaniu dzieciakom dużo bez rozeznania czym to się może skończyć .wiek 12-15 nie jest jeszcze wiekiem gdy młody ma rozeznanie co do Boga na pewno nie zainteresuje go poznawanie biblii ani dogmatów kk - łyka to co mu podadzą .inna rzecz że księża muszą zmienić swój sposób podejścia do tych dzieciaków . było tak póżniej wszystko się zmienilo ale spsób przekazania ewangelii Jezusa Chrystusa pozostał ten sam . dzieciak 12-15 letni powinien jeszcze uczestniczyć w niedzielnej mszy św.
soul33 dobrze to ujął tam gdzie było dobrze chociaż tego nie odczuwał teraz powraca , jak ziarnko gorczycy trzeba wrzucić do ziemi trzeba aby dzieciak chodził , może póżniej przestać chodzić , ale to małe ziarenko kiedyś wykiełkuje .

Roberto BINGO. Powiedziałeś synowi czym jest dla ciebie msza. Dla ciebie - ojca, tego silnego, mądrego . Potraktowałeś 12 latka jak dorosłego, powiedziałeś mu szczerze co czujesz. Tędy droga mim zdaniem.
Powiedziałeś że wspólna modlitwa wzmacnia miłość. Powiedziałeś coś bardzo ważnego
A co do mszy dla młodzieży, to moim zdaniem ma sens, nie chodzi o to czy zespół ładnie śpiewa. Chodzi o to żeby mądry ksiądz powiedział coś prosto do słuchaczy, na ich poziomie i w odniesieniu do ich życia. Warto szukać takiej mszy.

to była ironia