Mrówko, gra jest warta świeczki, to jasne. Pytanie, co faktycznie zrobić...

Oburzamy się na 1 za nieobecność w kościele, ale czy oburza nas 6 za obecność?

Co do piosenek: mowa u mnie i o jakości piosenek, ale i o jakości ich wykonania... i o stylu. Młodzi mają różne gusta... wielu odstrasza "sacro-polo"... z drugiej zaś strony kościół to chyba nie miejsce na rock, techno, metal czy hip-hop...

Szkoda, że tak pochopnie się rezygnuje z prawdziwego śpiewu gregoriańskiego... sukces wielu płyt CD pokazuje, ze może to być atrakcyjne...

Co do planowania:
- tym większe będzie miało to skutki, im więcej KAŻDY będzie mógł samodzielnie zaplanować.

Skoro młody nie chce iść w niedziele do kościoła, co ma go przekonać? To, że gdy "samodzielnie" ustali "plan dla wszystkich", BĘDZIE MUSIAŁ włączyć weń to, co go nie interesuje?

OSOBIŚCIE - najpierw bym starał się dotrzeć do wyjaśnienia sytuacji na religii, to raz,

dwa - do prawdziwej genezy "jestem niewierzący". Bo z jakiś przyczyn w religijnej rodzinie młody idzie inną drogą. To nie pierwszy taki wypadek w historii świata... tylko co ich zraża?

Mnie oburza koncepcja stawiania stopni za obecność.



Przyjełabym taki sam model postępowania. "Jestem niewierzący"
w przypadku 12-latka może wynikać własnie z fatalnej katechezy. Na egzystencjalne wątpliwości to chyba jeszcze za wcześnie ( o ile pomnę to tak raczej koło 15-16 roku życia się pojawiają), choć z drugiej strony dzieci szybko dorastają... A co ich zraża - ogólnej odpowiedzi raczej się nie da ustalić. Jednego zrazi sacro-disco, drugiego nuda i smętna powaga, trzeciego jeszcze co innego.

Mnie też, ale znam wielu katolików o zupełnie przeciwnym podejściuOtóż to. Dlatego jestem za poznaniem przyczyn u konkretnego egzemplarza, lat 12.

Jeżeli katecheta postawił 1 za nieobecność na Mszy św w święto Ofiarowania Pańskiego to niewątpliwie należałoby owego katechetę zapytać czy zapoznał się z zasadami oceniania osiągnięć edukacyjnych z religii rzymsko katolickiej do przejrzenia na www.kosciol.wiara.pl/index.php?grupa=6& ... 1225911366.
Natomiast jeżeli chodzi o samą obecność na Mszy św. w niedzielę, to może spróbujecie wspólnie odkrywać "skarby Mszy św". Myślę, że dotarcie do publikacji na ten temat nie powinno stanowić większego problemu.

Witam po dłuższej przerwie,
muszę sprostować. Byłem na wywiadówce i nie ma żadnej jedynki za nieuczestnictwo we mszy św., są jakieś minusy za brak zadań. Czyli była ściema. Chcę rzeczywiście porozmawiać z katechetką ale w taki sposób żeby wspólnie coś zrobić w tej kwestii.
A teraz miła dla nas informacja. Mój syn był z całą rodziną na mszy. Co zrobiłem? Rano spędziliśmy dużo czasu ze sobą a potem mu spokojnie zaproponowałem, żebysmy razem poszli. Powiedziałem też, że jak sie tak razem modlimy to mam potem więcej miłości i chęci do moich dzieci. Poskutkowało. Dzisiaj. Ale to jest jakis promyk.

Jeżeli ktoś w tym wieku nie ma szans racjonalnie wierzyć albo nie wierzyć, to tym bardziej jaki sens ma tu chodzenie do kościoła?



Równie dobrze ja mogę powiedzieć, że lenistwem jest niesięgnięcie po to co mogą dać media i ślepe praktykowanie "bo tak trzeba".

Taki ma sens, że w skład wychowania religijnego wchodzi także uczenie dziecka praktyki religijnej.

oj mrówka, mrowka chyba ci jakiegoś zbuntowanego 12 latka podeśle..
Juz widzę jak chłopak, który nie chce nawet iść na msze godzi się na czytanie itp czyli jeszcze większą aktywność.

Szkoda, że musiałeś się posłużyć taką retoryką
(chłopak do dziewczyny: jak mi się oddasz, to cię będę bardziej kochał).

Myślę podobnie. Lepiej byłoby po prostu wyjaśnić, że dla was - jego rodziców - jest to ważne i że wam na tym zależy. Jednocześnie warto też moim zdaniem powiedzieć mu, że w tym wieku ma już prawo zdecydować, czy chce iść z wami, ponieważ to nie należy do domowych obowiązków. Natomiast miłe spędzenie wolnego czasu po mszy powinno może wejść w pewien rodzinny zwyczaj. Dałoby to pozytywne skojarzenie z mszą, także waszym młodszym dzieciom. Wtedy, nawet jeśli na jakiś czas tego zaniechają, to w przyszłości - poprzez sentyment - chętniej wrócą.

To jest ten marketing religijny, o którym wspomniałem tutaj:
viewtopic.php?f=26&t=27654&p=586467#p586467
(Wakacje z Bogiem (rekolekcje) dla rodzin).

W życiu nie zmuszajcie dzieci do chodzenia do kościoła!!!!! Mnie i wielu moim znajomym podobny emocjonalny szantaż na bardzo długo obrzydził własną religię.

- spróbujcie porozmawiać z dzieckiem i zapytać DLACZEGO nie chce chodzić do kościoła

Może nie rozumie, może nie wierzy - w telewizji i w internecie pełno opinii odstraszających od wiary, pełno Dawkinsa i podobnych autorów. Jeśli dziecko przestało wierzyć w Boga to jeden problem, jeśli wierzy, a nie chce chodzić do kościoła - to drugi problem.

- warto przekonać dziecko, że Bóg jest super, że wysłuchuje kierowanych do Niego próśb, pomaga nawet w bardzo prozaicznych sprawach, a oczekuje w zamian w sumie bardzo niewiele.

- warto "pozytywnie wzmacniać" każde wyjście do kościoła, żeby nie było pełne stresu i biegania, ale prawdziwym przeżyciem, jak np. pasterka, albo msza w Wielkanoc - przyznacie, że wtedy jakoś bardziej czuje się atmosferę modlitwy, nie? Po kościele wybierzcie się do kawiarni, na pizzę, na lody, żeby w jakiś sposób zachęcić młodego do chodzenia na mszę. Niech mu się niedziela zacznie kojarzyć z czymś przyjemnym, a nie tylko z przykrym obowiązkiem wobec Boga, którego nie zna i nie rozumie!

Przyznam się jednak, że nie mam zielonego pojęcia, jak z nastolatkiem rozmawiać o Bogu.... Za duży, żeby upraszczać, za młody żeby zrozumiał... No trudno będzie

obawiam się, ze jak bedziesz chcial syna zmuszac to zrazisz go calkiem, moze lepiej zachęcać?

Nie, nie jest za młody:
viewtopic.php?p=579912#p579912 - Komunia

Ad1 - a co, jak Bóg nie wysłucha żadnej z jego mniej lub bardziej prozaicznych próśb?

Ad2 - można na to mówić "pozytywne wzmacnianie" ale w nauce już jest coś takiego - odruch Pawłowa...