To nie jest legenda, lecz midrasz żydowski - i do tego wyjątkowo piękny w swojej prostocie prawd zawartych w ST.

"Kto wierzy we mnie ten większe jeszcze rzeczy niz Ja będzie czynił"Ew.jana z pamięci.A więc co robił Jezus i co my chrzescijanie mamy robić?

<<Wierzymy w Boga, którego objawił Jezus Chrustys. A Chrystus ukazal Go nam przede wszystkim na krzyżu - właśnie jako słabego, cierpiącego, umierającego!
Bóg w stosunku do ludzi ograniczył swoją wszechmoc. Widocznie kwadraturą koła byłoby stworzenie świata wolnego, zdążającego do swej pełni, bez cierpienia i śmierci. Cierpienie jest jakąś ceną wolności, a także ceną za stworzenie świata, zdążającego do pełni. Ale ten świat niedokończony, wciaż stwarzany, daje nam szansę twórczości. Wolność domaga się twórczości, a miłość daje wolność i szansę tworzenia. Bóg stworzył świat w rozwoju. Tylko taki świat mógł zmieścić w sobie wolność. Wolność bowiem to nie tylko możliwość takiego lub innego wyboru tej czy innej rzeczy. Gdybyśmy tak ją rozumieli, to największymi oazami wolności byłyby sklepy.
W ludzkiej wolności istotny nie jest sam wybór, ale to, co go umożliwia. Wybór służy tworzeniu siebie i świata. Wolność to możność tworzenia czegoś nowego z materii do końca jeszcze nie uformowanej, niedokończonej.
To ludzkie tworzenie i przetwarzanie, ta niedokończoność świata i nas samych zawiera w sobie też przemijanie i cierpienie (i ryzyko błędu oraz grzechu). Ale tylko taki niedokończony świat mógł stać się światem wolności, w twórczości i miłości. Mamy też obietnicę życia po śmierci, gdy pokonane zostanie zło i śmierć, a "Bóg będzie wszystkim we wszystkich". Wierzę w Boga, w tym sensie wszechmogącego, że wszystko, co jest, istnieje dzięki Jego stwórczej mocy, ale zarazem wierzę w Boga, który sam ograniczył swą wszechmoc, dając wolność stworzeniom. A ograniczył w działaniu sam siebie, bo jest Miłością, a miłość daje wolność i szanuje swych partnerów.
Możemy stawac się takimi partnerami Boga, którzy będą zmniejszać ilość cierpienia na ziemi. Pomyślmy o chorobach cywilizacji - sami je tworzymy, o cierpieniach zadawanych ludziom <<przez ludzi, o naszej obojętności wobec cierpiących bliźnich. Jesteśmy zdolni do cierpienia, ale jakże rzadko współczujemy innym w ich cierpieniu. A Bóg współczuje nam i współcierpi z nami zawsze.
Rabin Harold Kushner napisał książkę "Kiedy złe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom", która zrodziła sie w ogniu cierpienia jego nieuleczalnie chorego syna. Ów rabin pisze, że na cierpienia i choroby trzeba patrzeć jak na skutki różnych ziemskich przyczyn i nie domagać się, by Bóg interweniował z zewnątrz, na każdym kroku czyniąc cuda. Bóg nam pomaga stale, ale od wewnątrz, dając nam siły ducha do zmierzenia się z tymi złymi rzeczami, które się nam zdarzają. My, wierzący w Chrystusa, mamy dodatkowo Jego przykład, jak możemy zło obracać w dobro poprzez miłość.>>

Stanisława Grabska

Cierpienie rozrywa parawan zasłaniający nam rzeczywistość. Czasami to rozrywanie odbywa się latami a niekiedy za jednym <pociągnięciem> dostrzega się rzeczywistość inna od tej, którą „znamy” i do niej trzeba się <przyzwyczajać> z nią pogodzić – zrozumieć sens.

Cokolwiek byśmy nie powiedzieli o cierpieniu, a powiedzieć możemy bardzo dużo, to i tak nie powiemy wszystkiego.
Każdy ma swoje zdanie na ten temat i w dodatku, to zdanie w różnych okolicznościach życia zmienia swoje <znaczenie> - dojrzewa wraz z człowiekiem.

Niemniej jednym z jego aspektów jest <nauka> posłuszeństwa.
Z powyższego cytatu dzisiejszego czytania wynika, że cierpienie jest między innymi granicą <zdrowego> rozsądku gdyż pomiędzy wiedzą a niewiedzą znajduje sie owa <granica>, którą trzeba przekroczyć a jest nia jest - różnorakie cierpienie.

Bóg karci tego, kogo kocha, karci <dziecko>, któremu przeznaczył dziedzictwo, by nauczyć go tu i teraz <panowania nad znikomą ilością w porównaniu z tym, co jest i czeka przygotowane w niebie>.
Lepiej jest bez oka czy ręki wejść do Królestwa Bożego – niż będąc tam, nie korzystać z tego, co Pan przygotował tym, którzy Go miłują.

Ponieważ Bóg sam pierwszy umiłował i jest wyprzedzający we wszystkim a szczególnie miłości, to oczywiste jest, że prewencyjnie zapobiega <by nam się co gorszego nie przytrafiło>.

Cierpienie nie tylko zmusza do myślenia, zastanawiania się nas sobą i konsekwencjami postępowania, które prowadzily i doprowadziły do feralnego finału.
Cierpienie przynagla nas byśmy dokonali samodzielnego <mądrego i dojrzałego> wyboru – dobra, które jest dla nas przygotowane, i unikali <zła>, które z <niewiedzy> czynimy – „Ojcze odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”.
Cierpienie uczy mądrości, bo uczy posłuszeństwa Temu, kto kocha i z miłości dał nam siebie samego – pokazał jak mamy żyć - pilnuje bysmy nie <umarli>

„A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, ….”
By słyszeć trzeba „słuchać” – gra toczy się o istotę i sens naszego ziemskiego życia.
Cierpienie uczy pokory i czytamy dzisiaj w Liście do Hbr. „i został wysłuchany dzięki swej uległości”. – „nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” .

Czymże jest radość , bez śmiechu?
Żal bez płaczu?
Choroba bez bólu?
Upokorzenie , bez smutku?

Wreszcie czymże jest życie nasze bez Cierpienia???

Jest ono wlicznoe w nas i nasze życie, naszą wiarę...

po prostu bądźmy wobec Cierpienia pokorni ....

Cierpienie człowieka ma tyle twarzy ile jest ludzi. Każdy, kto o nim mówi, mówi jedynie tylko to, co jest w stanie wydobyć ze swojego wnętrza. Filozofowanie o cierpieniu drugiego człowieka, to mowa o gwiazdach.
Prawdziwie i całkowicie rozumie to Bóg - Człowiek, który z nas wszystkich cierpiał niewinnie i poznał wszystkie jego aspekty aż do końca.
Cierpieniu poświecona jest Ks. Hioba. On cierpiał; mówił, płakał, buntował się, modlił, narzekał – aż, spotkał Boga.
Rozmowa z Nim [Bogiem] miała sens – dała mu <poznanie>. Poznał o wiele więcej niż się tego spodziewał.
Jego przyjaciele niewątpliwie też w swoim życiu doznawali przeróżnych cierpień, – ale ich nie rozumieli i z niego nie skorzystali, o czym świadczą ich mowy. Cierpienie to wielka nauka – Boża nauka pokory i miłości.
Tam gdzie trzeba zrozumienia i wsparcia czasami otrzymuje się pseudonauki, nie mające nic wspólnego z istotą problemu.
Dywagacje pseudoprzyjaciół Hioba nie podobały się Bogu. Bóg rozmawiał z cierpiącym Hiobem i pomimo, że Hiob przechodził różne stadia cierpienia – pozbawiony wszystkiego – potępiony i pozostawiony sam sobie – odnalazł siebie w Bogu i w Nim ukojenie.
Cierpienie jest złem i doznawanie cierpienia jest bolesne. Jednak ono uczy i wskazuje, że nie ma innej drogi poza tą, która wiąże człowieka z Bogiem i czasami dla nas owo cierpienie jest jedyną szansą byśmy się do Niego [Boga] zwrócili i w Nim szukali odpowiedzi i wskazówek.
Na tej drodze – drodze cierpienia – spotykamy wielu ludzi. Może i oni maja rację, – ale nie mogą dać tego, czego nie <posiadają>.
Jeśli Bóg posłuży się drugim człowiekiem, który może nam pomóc i wskazać drogę, to tylko takim człowiekiem, który przede wszystkim potrafi <przekazać> to, co sam usłyszał. Dać, to, co otrzymał – to człowiek głębokiej modlitwy i mądrości.
Pan Jezus swoim uczniom zarzucał, że mają oczy a nie widzą i maja uszy a nie słyszą.
Wszystko można strywializować i ułożyć w regułki – pokazać swoje możliwości – zapominając o tym, że nie my jesteśmy lekarstwem na <ból>.