Leonardo po 4 fakultetach.... Myśle, że zmarnowałeś tam w Stanach pieniadze mamusi i nieczego się nie nauczyłeś, począwszy od wiedzy a skończywszy na kulturze.
Ale pomimo tych zmarnowanych pieniędzy - nie wracaj do Polski.

No prosze , nawet ateistycznego dziekana mamy. Cala hierarhia ateistycznej sekty. Ale czego wy tak wrzeszcycie ateisci?
Czy sie chcecie wpomagac w waszej niepewnosci i ateistycznej wierze?? Bo jakbybyscie byli pewni czy mieli jakiekolwiek dowody - to nie byloby o czym dyskutowac. A tak niebo was ominie i zostanie tylko po was zmurszala skora , fura i komora. Ha,ha,ha,ha,ha,ha

Wypowiedzi Leonarda są o tyle "dobre", że wcale nie trzeba ich komentować ;p

Nie bardzo bym się zgodził, ograniczona liczba możliwości na przykład do dwóch nie sprawia, że każde z nich jest subiektywnie tak samo prawdopodobne. Mogę założyc na podstawie swoich racjonalnych przesłanek, że prawdopodobieństwo znalezienia FSM w szafie wynosi na przykład 10^-12, czyli jest tak małe, że nie ma sensu się nim przejmowac. Oczywiście ciągle istnieje i jeśli na przykład spotkam kiedyś FSM w szafie to moje subiektywne prawdopodobienstwo rośnie, ale inaczej niż u teistów nie osiąga 0 albo 1. Teista zakłada sobie pewniki ('Bóg istnieje') i tym się od racjonalisty różni.

A przypisując każdemu rozwiązaniu prawdopodobieństwo 1/n przy liczbie rozwiązań dążącej do nieskończoności, każde z nich dążyłoby do zera, czyli nic byś nie wiedział.

Nie wiem, czy takie dyskusje mają jakikolwiek sens, bo wypadałoby je zaczynać od jasnego zdefiniowania pojęć (np. kto to jest racjonalista?) oraz od pewnej wiedzy o rzeczywistości (np. jak wygląda praca naukowa), a chyba część dyskutantów na takie drobiazgi nie ma ochoty

1. Jeżeli (jak wynika z powyższego cytatu) racjonalista nie zakłada żadnych pewników, to racjonalista nie może być naukowcem. Każda z nauk opiera się na przyjęciu - jako pewnika - pewnego modelu rzeczywistości i badaniu tego modelu. Tak więc każdy, kto poważnie zajmuje się nauką zaczyna od założenia "Ten model jest poprawny" i dopiero wtedy przystępuje do pracy. W toku badań może się okazać, że używany dotąd model w jakiś sposób nie pasuje danych empirycznych lub jego założenia prowadzą do sprzeczności. Wówczas naukowiec porzuca dotychczasową wiarę (np. w model Wszechświata podany przez Newtona) i przyjmuje nową wiarę (model Einsteina).

Tak naprawdę naukowcy uważają się osoby racjonalne, bo zdając sobie sprawę z opierania się na z góry przyjętych pewnikach, uważają, że w razie potrzeby potrafią te pewniki zweryfikować i zmienić. Dodajmy, że niektóre pewniki uważa się w świecie nauki w zasadzie za nienaruszalne (na przykład, iż prawa fizyki nie zmieniają się losowo), choć nie ma (i być nie może) żadnego ich dowodu.

2. Teiści (przynajmniej Ci związani z katolicyzmem) bazują na przekonaniu, że "Boga, początek i cel wszystkich rzeczy na pewno można poznać (...) naturalnym światłem umysłu" (Sobór Watykański I, Konstytucja "Dei Filius"). Tak więc postępują w sposób podobnie racjonalny jak naukowcy - przyjmują pewien model Wszechświata, badają w sposób filozoficzny jego własności i dochodzą do wniosku, że logiczną koniecznością tego modelu jest Bóg-Stworzyciel. Tak więc katolicy nie wierzą ślepo w Boga - oto co mówią kanony Soboru Watykańskiego I: "Gdyby ktoś mówił, że Objawienie Boże nie może uzyskać wiarygodności za pomocą zewnętrznych znaków, i dlatego kierować ku wierze ludzi powinno wyłącznie ich własne doświadczenie wewnętrzne czy też prywatne natchnienie - niech będzie wyklęty".

Gdyby więc ktoś potrafił pokazać w sposób pewny, że pojęcie Boga jest wewnętrznie sprzeczne lub niezgodne z naturą Wszechświata to dla teisty, który jest prawowiernym katolikiem byłoby to znakiem, że czas zostać ateistą. Tyle, że nikt nie potrafił dowieść nieistnienia Boga i nic nie wskazuje, żeby się komuś to udało w przyszłości, a wiele poważnych argumentów wskazuje coś dokładnie przeciwnego.

Z powyższych uwag wynikać ma jedno - teiści są (co najmniej) równie racjonalni jak ateiści. Jeżeli zaś ktoś chce im przeczyć, to zamiast pochopnych oskarżeń (w rodzaju "bo teiści są nieracjonalni") powinien zapoznać się z teistycznymi argumentami i postarać się je obalić. W tym kontekście dyskutantom polecam przystępną książkę "Wprowadzenie do filozofii religii" Briana Daviesa.

Atei, idąc twoim tokiem rozumowania prawdopodobieństwo tego że w szafie znajduje się krawat jeat takie samo jak prawdopodobieństwo tego potwora. Skoro nie wierzysz na tej podstawie w potwora, to dlaczego wierzysz w istnienie krawatów ? W ramach tego rozumowania krawaty też nie istnieją i cokolwiek umieściłbyś w tej głupiej szafie.

Twierdzenie , że w jakiejś losowo wybtanej szafie znajduje się krawat , jest tak samo nieuzasdnione jak twierdzenie że znajduje się w niej bóg .

O istnieniu krawata w szafie wnioskujemy z innych przesłanek opartych na doświadczeniu [ danych statystycznych dotyczących obiektywnie powtarzalnych obserwacji ] , niż tylko analizy samej możliwości jego istnienia w szafie .

Krawat ma tę przewagę nad bogiem , że jest bytem obserwowalnym i już z samego tego faktu znalezienie w szafie krawata jest bardziej prawdopodobne niż boga .

witam, to ze Bog istnieje mozna dojsc myslac logicznie:)
pozdrawiam
Basia

Ja się z Basią123 nie zgadzam , a nawet sadzę że jest wręcz przeciwnie .

Niestety w całkowitym istnieniu wszechświata nawet byt krawata który widzimy stoi pod znakiem zapytania . Krawat za jakiś tam czas rozpadnie się na atomy . Biorąc pod uwagę czas trwania wszechświata to rozpad krawata na atomy to tysięczny ułamek sekundy.To samo dotyczy obserwatora krawata . Teraz istniejemy ale jeszcze kilka tysiecy lat temu nikt o nas nie słyszał . Więc trwanie krawata jak i obserwatora jest nic nie znaczącym ułamkiem sekundy .Jedyne co jest wieczne według katolików to Bóg. To od nas zależy czy wykorzystamy ten ułamek sekundy czy przestaniemy istnieć jak ten krawat .

Będąc tak wścibski jak Seweryn, można teraz wyciąć jego pierwsze zdanie, tak jak wiele razy on to robił, a następne powielać je i mówić, że:
"Dla Seweryna nie istnieje krawat".

W szafie jest potwór, albo go nie ma. Czy w szafie jest krawat? Nie wiem, a czy to ważne, pytanie w końcu było o potwora. To jakby na pytanie "czy jesteś chrześcijaninem? " odpowiedzieć "lubię marchewki". Osoba odpowiadająca może mówić prawdę, ale nie o to przecież pytałem.
Zauważyłem tu pewną dyskusje, kolejną z cyklu jak powstał wszechświat. Zastanawia mnie tylko jedna rzecz, tak bardzo chcecie wiedzieć czy bóg istnieje czy też nie, oraz jaki jest, a kto z was poznał chociaż samego siebie? Tą całą energię którą tracicie na to by poznać co się stało miliardy lat temu, a nie lepiej by zastanowić się nad sobą zadać sobie pytanie "kim ja jestem". To jest w końcu chyba ważniejsze od tych wszystkich pytań?