jak wy przekazujecie wiarę dzieciom lub jak byście ją przekazywali?
czy trzeba siła dziecko zaciągać do kościoła lub siłą zmuszać do modlitwy jeśli nie che tego robić? może znacie jakieś dobre i wypróbowane sposoby na to by przekazać wiarę dzieciom bez konieczności używania siły.

pozdrawiam i zachęcam do dyskusji

Pytanie te równoznacznie można byłoby określić inaczej:

czy przekazujesz ŻYCIE dzieciom...

...bo wiara to życie..życie,które w nas JEST i ŻYJE..
a jest Nim Chrystus...

Jeśli Go brakuje..przekazujemy dzieciom tylko TRADYCJĘ..
a tradycja nie zawsze odpowiada "modernistom"...

Jak to mówił nasz kochany rodak Jan Paweł II
musimy szukać "języka współczesnego pokolenia"...

Hmm...organizując spotkania ewangelizacyjne z młodzieżą,
zamiast "nauk" puszczałem im hip-hop religijny..

cieplutki napisał:


wiesz, zawsze to jest jakiś sposób, ale to jest chyba inna forma przekazywania wiary, a raczej inne środowisko - nie znaczy to że złe, ale mnie także chodzi o rodziców - co trzeba robić, by w dziecku pogłębiać wiarę, no napewno razem się modlić to jest wiadome i proste by poradzić, tylko np. co zrobic jak dziecko nie chce się modlić z rodzicami? od jakiego także wieku można zacząć przekazywać wiarę, bo np.1,5 roczne dziecko nie wiele jeszcze rozumie? zalezy mi na odpowiedziach tych, którzy mają własne dzieci i są wierzący w Boga, prosiłbym raczej o wypowiedzi katolików czy też chrześcijan, bo raczej uwagi ateistyczne będę pomijał i nie będę dyskutował zbyt długo jeśli stwierdzę że i tak nic z tego się nie dowiem, co nie znaczy że nie można pisać innym

pozdrawiam

Chcesz przekazać wiarę dziecku...
Stań się najpierw nim sam...
Gdy będzie ono w Tobie widzieć "dziecko"...
Będzie kopiować Ciebie tak samo,jak kolegów i koleżanki..

to mam być ojcem czy dzieckiem (dzieckiem Bożym i tak jestem)?

pozdrawiam

Staram się jak mogę by dziecko widziało we mnie kochanego, mądrego ojca który kocha Boga. Sprawa jest bardzo trudna lecz warto dawać świadectwo każdego dnia. Oczywiście na początku tej drogi jest więcej upadków ....... nigdy nie wiadomo jak sie zakończy "edukacja", jednak warto. Codziennie modle sie za rodzine, dziekuje Bogu za wszystko, prosząc jednoczesnie bym byl dobrym, mądrym, kochajacym ojcem przyblizajacym dziecku Boga Ojca.

Oj nie zgodzę się - dziecko naśladuje rodziców gdy są dla niego autorytetem, a nie osobami pokroju kolegów z ulicy, którzy są mu równi. Jeśli rodzic chce być traktowany jak kolega to może być niemiło zaskoczony brakiem szacunku.

Widzę,że pochopnie przeczytaliście moje słowa
i nie zauważyliście,że nie mamy być dziećmi,
ale "dziećmi"... jaka różnica? To,że drugie jest aluzją..

Co mam na myśli? A choćby motto każdego misjonarza:

Dla słabych stałem się słaby
Stałem się wszystkim dla wszystkich
żeby ocalić niektórych
Wszystko zaś czynię dla Ewangelii

1 Kor 9, 22-23

Do "dzieci" należy Królestwo Niebieskie..

wiem cieplutki o co ci chodziło, o stanie się jak dzieci, ale w sferze duchowej, prawda?, a nie pod względem zachowania, tak by dziecko nie myślało że jego ojciec to jakiś błazen ale prawdziwy ojciec który kocha swoje dzieko i stara się je uczyć wszystkiego co najlepsze, by mógło wyrosnąć na dobrego i poarządnego człowieka.

masz rację, powinnismy stać się jak dzieci w sferze duchowej, wtedy zauważylibyśmy jak nam jest potrzebny ojciec, kochający i wyrozumiały, który broni dziecko przed tym co złe, ale i karci jak dziecko jest nieposłuszne.

pozdrawiam

Co masz na myśli poprzez "stać się jak dziecko w sferze duchowej"?

Może po tylu pięknych słowach to co napiszę wyda się nieco banalne (nie mam dzieci, ale i tak wiem najlepiej, co trzeba robić ), ale dobrym pomysłem na niedzielną Mszę z dzieckiem wydaje mi się połączenie jej np. z lodami, wspólnym spacerem po lesie, grą planszową, słodyczami, zabawą, czymkolwiek, co dziecku kojarzy się JEDNOZNACZNIE pozytywnie. Ważne jest aby ta pozytywna rzecz była czymś zupełnie wyjątkowym, związanym TYLKO I WYŁĄCZNIE z Mszą św.

W ten sposób w głowie dziecka pozostanie skojarzenie Mszy św z czymś dobrym, pozytywnym, a może to procentować przez całe Jego życie!

Mi na przykład rodzice kupowali słodycze tylko w piątki (nie mam pojęcia skąd ta dziwna zasada) i do dzisiaj mam w głowie w piątki przeczucie, że "coś mi się należy extra" - jest to mój ulubiony dzień tygodnia

Odnośnie modlitwy, to chyba nie trzeba męczyć dziecka klepaniem "Ojcze nasz", "Zdrowaś Mario" (co nie znaczy, że NIE TRZEBA Go nauczyć tych modlitw!!!!). Straczy zachęcać do jakiś bardziej osobistych ( ) relacji, poprzez: "To jest Bozia, Bozia jest dobra, tak trzeba złożyć rączki, Bozia Cię kocha, codziennie wieczorem klęknij, złóż tak rączki i opowiedz Bozi, jak Ci minął dzień, Ona Cię słyszy wtedy..." itd. itp.

Naprawdę myślisz, że przedstawianie dziecku Boga jako per Bozi jest właściwe? Myślę, że lepiej mówić od razu Pan Bóg, niż później tłumaczyć dziecku, że Bóg to ktoś więcej niż jakaś dziecinna "Bozia".

Mysle, ze mimo wszystko mylisz sie tak ujmujac sprawe. Czy lody, spacer czy jeszcze jakies inne atrakcje maja byc rodzajem zaplaty za udzial we Mszy sw.? Masz racje, dziecko bedzie laczyc te wydarzenia, ale przeciez nie o to tu chodzi, by pojscie na Msze kojarzyc z przyjemnymi atrakcjami jako forma nagrody. A co sie stanie, gdy nagel z roznych powodow tych atrakcji zabraknie? Dziecku zabraknie motywacji na uczestnictwo we Mszy swietej. Niedziela jest dniem szczegolnym wlasnie ze wzgledu na Eucharystie, dlatego uwazam, ze nie powinno sie tego laczyc w podany przez Ciebie sposob. Najlepiej, gdy cala rodzina moze uczestniczyc we Mszy swietej. Wg mnie, to wlasnie to wspolne uczestnictwo we Mszy, codzienna wspolna modlitwa wieczorna oraz przyklad rodzicow, ktorzy zyja wiara, ktorzy sa swiadkami Chrystusa w kazdej sytuacji, sa najlepsza szkola wiary dla dziecka. Tak wiec, nie "kupowanie" dziecka przyjemnosciami, ktorych i tak staramy mu sie dostarczyc, nie nakazy ani zakazy, ale zycie wiara, milosc i wzajemna troska o siebie we wspolnocie kosciola domowego daje dziecku szanse na to, ze samo spotka Boga osobowego i zapragnie najlepszej relacji z Nim jako z milujacym Ojcem.

Tomasz,stanięcię się dzieckiem "w sensie duchowym"
stawia nas,tak,jak słusznie zauważyłeś,w miejscu tego
dziecka..uczymy się go..poznajemy je..wchodzimy
do środka..ono poczuje,że z ojcem łączy go ogromna więź.

Gdy zaś skupimy się na bombardowaniu komunikatami:
tego nie można,to możesz,nie rób tego,to jest złe-afe..
krótko mówiąc na "nieprzyjemnych komunikatach"
dziecko zacznie traktować kontakt z nami,
jako coś "destrukcyjnego"...

Nie mówię tu o wychowaniu bezstresowym,
bo często obowiązkiem ojca jest dobrze przylać pasem..
Wiadomo,że nie w celu użycia siły,ale z rostropności Miłości..