Komputery nie są dziś drogie, ponadto są dostępne w świetlicach, kawiarenkach, co najwyżej dziecko się nie uzależni. Że niby dziecko łyka łzy, bo czegoś nie ma? Nic bardziej mylnego. Ten co ma dużo, zawsze chce mieć więcej. Załóżmy ma komputer, chce mieć lepszy, był na Malcie, chce pojechać jeszcze dalej, albo w bardziej ekskluzywne miejsce...To nie ma końca. Dzieci biedniejsze uczą się, że wartości człowieka nie określa się miarą tego, co posiada. Zazwyczaj dobrze sobie radzą w grupie, bo nigdy nie byli sami. Nie da się też uniknąć kłótni i konfliktów, czyli tak, jak
w życiu. Jeżeli dzieci nauczą się pokojowo je rozwiązywać- staje się to bezcenne. To prawda, że nie mają markowych ubrań i od maleńkości są uczone, że należy się dzielić. Najczęściej też trzeba rodzicom w czymś pomóc, zatem uczą się pracowitości i odpowiedzialności, tylko czy to na pewno źle?

No dobrze ale zgodnie z nauką Kościoła owe kobiety co mają 3-4 dzieci, pracują i są dobrze sytuowani również popełniają grzech. Ponieważ matka zamiast pracować mogłaby zostać w domu i wówczas zamiast czwórki mogliby mieć szóstkę, czyż nie?

mam ochotę napisać Lubię to !

weź pod uwagę , że gdyby taka kobieta rzuciła pracę to już nie stać byłoby ją na utrzymanie większej liczby dzieci Ja myślę, że tu jest milion sytuacji i milion możliwości. I wystarczy żeby każdy zadał sobie pytanie czy jakonretenie ja - tzn konkretnie my jako małżeństwo- nie powinniśmy otworzyć się na jeszcze jedno dziecko? Czy Bóg czegoś tu nie podpowiada?
W praktyce jest tak- miałam jedno dziecko, potem długo miałam dwoje, teraz mam czworo. Większa rodzina wszystkich ubogaca , powstaje nowy typ relacji (nie do odtworzenia inaczej niż naturalnie, nie da się zastąpić relacji między rodzeństwem niczym). Jeśli rodzina jest bardzo duża napewno dochodzi do tego wiele problemów. Granica jest napewno indywidualna i nie można powiedzieć że "tyle jest dobrze, a od tylu robi sie coraz trudniej". Ktoś napisał że jeśli jest dwoje dzieci mamy tylko relację dziecko- dziecko no i dziecko dorosły. A kiedy jest już trójka, tych relacji robi się więcej znacznie (młodszy- średni, starszy- średni, młodszy starszy itp). U mnie w domu do partnerskiej relacji między starszymi chłopcami (są kumplami i żyją wspólnie odkąd pamiętają, to niezwykle cenne dla mnie) doszła całkiem nowa jakość- relacja typu duży syn i małe niemowlę, młodsze o 10 lat. Czyli praktyczna nauka opiekuńczości, najpierw świadoma pomoc mi w czasie ciąży (mojej drugiej ciąży najstarszy nie pamięta) i cała bajka typu "mama (kobieta) potrzebuje twojej pomocy, ty jesteś silny, sprawny, jesteś mężczyzną" a potem niemowlęta w domu- niezwykle cenne doświadczenie dla dorastającego dziecka, myślę że zwłaszcza dla chłopca! Myślę że mój najstarszy, o ile Pan Bóg da mu kiedyś zostać tatą, nie będzie miał żadnego problemu z opieką i pomocą żonie, i opieka nad niemowlęciem będzie dla niego czymś całkowicie naturalnym (dla średniego też, ale on się mniej angażuje). Widok 10-latka odbierającego braciszka z kąpieli i troskliwie go otulającego ręcznikiem jest naprawdę miły dla matki:) Ja uświadomiłam sobie że przed urodzeniem maluchów mój najstarszy syn był jeszcze dzieckiem, teraz jest dorastającym chłopcem. Nie zachowuje się już jak małe dziecko. Jest samodzielny (szybka nauka samodzielności, chodzenia samemu do szkoły, załatwiania swoich spraw itp) jest coraz bardziej odpowiedzialny. Kiedy nie ma męża, chodzi wieczorem zamknąć dom sprawdza wszystkie drzwi, uważa że to jego obowiązek. Oczywiście za dodatkowymi obowiązkami musi iść pewne otwarcie drzwi, my na to bardzo zwróciliśmy uwagę, inaczej pojawi się zazdrość, niechęć do małego dziecka. U nas zaczęło się od opuszczenia dziecinnego pokoju i urządzenia "dorosłych" pokojów dwom starszym. To był awans:) Takie niby drobne rzeczy, jak prawo do własnej komórki, jak zakup wymarzonych firmowych butów sportowych, jak wychodzenie do kolegi, jak impreza urodzinowa poza domem itp są tutaj bardzo istotne. Na zasadzie jesteś już duży- masz nowe prawa i nowe obowiązki. Generalnie ja narazie widzę wiele korzyści jakie odnoszą moje dzieci i wiem, że nigdy bym tego nie odtworzyła mając np jedno, nie da się, to jets niemożliwe.
To nie jest tak że jeśli dzieci jest więcej niż 1-2 to kojarzy się to tylko z jakimś obłędem, wydatkami i brakiem czasu dla nich, dlatego o tym piszę. Mam czasem dosyć (jako mama kilkumiesięcznych bliźniaków, trudno się dziwić) ale bilans jest pozytywny. To jest tak, jak mówiła moja znajoma - pedagog specjalny- że znacznie lepiej rozwijają się dzieci niepełnosprawne jeśli mają rodzeństwo.
A co do tego happy- myślę, że nie ma jednej recepty. I tak jak słusznie napisałaś ,ktoś może być w stanie utrzymać np trójkę dzieci bo nie zrezygnował z pracy, a gdyby zrezygnował (lub ją stracił) i miał szótkę, żyliby w biedzie. A to żadna rozsądna alterntywa i nikt takiej nie wymaga.

Mówisz jak Terlikowski
http://www.fronda.pl/a/katolickie-srodk ... 32156.html

Kropeczko, proszę Cię nie tłumacz mi jak to fajnie jak ktoś ma rodzeństwo i jak się rodzina wtedy ubogaca, bo ja sama miałam dwóch braci i nie wyobrażam sobie żeby było inaczej. Chodzi mi o to, że Kościół mówiąc że rodzice mogą unikać kolejnego poczęcia tylko dla ważnych przyczyn w rzeczywistości zamyka nam, szczególnie kobietom drogę do samorozwoju, która może jest mniej ważna jak rodzina ale jednak jest bardzo ważna. Bo wychodzi na to że jak mój mąż dużo zarabia to powinnam zostawić pracę i zająć się wychowaniem dzieci i urodzić kolejnego potomka, a ja nie chcę rodzić kolejnego potomka tylko osiągnąć coś jeszcze w życiu, odnieść jakiś sukces zawodowy na który pracuje przez lata. Czy moje lata nauki, starań mają teraz pójść na marne bo według Kościoła rolą rodziny jest wychowanie potomstwa? Urodziłam załóżmy dwójkę dzieci i nie chcę kolejnego bo wtedy nie starczałoby mi czasu na nic a chciałabym jeszcze zacząć jakieś studia podyplomowe czy osiągnąć awans w pracy...

No przeciez dzieci maja takze ojca, ktory chyba tez ma cos do powiedzenia w tej kwestii?

Ja ma dwojke, mimo ze nie miala(by)m nic przeciw trojce. Teraz widze, ze dla moich (i nie tylko) nerwow to dwojka to maksimum. Mimo, ze niekoniecznie tak planowalam.

Dzieci są o wiele ważniejsze niż studia czy awans.

(Szczególnie) jeśli ma się już jakieś dzieci, to niby dlaczego?

No i właśnie tu jest pies pogrzebany. Tylko dlatego, że w ST mamy

"Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi."


posiadanie kolejnych dzieci ma mieć PRIORYTET (bo nie spór o możliwość jest teraz, ale o to, że można już po prostu nie chcieć więcej, i tyle) nad indywidualnymi sferami życia?

Naprawdę?

Po pierwsze ziemia już dawno jest zaludniona.
Po drugie czynienie ziemi sobie poddanej wymaga działan wykraczających poza samo rodzenie, utrzymywanie i wychowywanie kolejnych dzieci.

Owszem dzieci sa wazniejsze.
Dlatego mezczyzni zapomnijcie o studiach i awansie i zajmijcie sie dziecmi, ktore plodzicie! Po okresie karmienia piersia mozecie sie zajac nimi ROWNIE DOBRZE jak kobiety.

Tak, bo bycie chrześcijaninem polega właśnie na byciu przede wszystkim dla innych, a nie dla siebie.



Mężczyźni są od zarabiania na utrzymanie i wychowanie dzieci. Na tym polega ich rola.

Tak? A kto tak postanowil? Domyslam sie , ze ... mezczyzni.

Problem w tym, ze kobieta raczej nie moze sobie pozwolic na luksus braku zawodu, a dlaczego i nie studiow, jesli Pan Bog dal jej zdolnosci?
Maz moze stracic prace, rozchorowac sie, umrzec, no i zdarzaja sie rozwody.
A zanim za maz wyjdzie, tez musi na siebie zarobic.

A kochaj bliźniego jak SIEBIE samego ?

Jakby wszyscy mieli takie podejście to tekst na temat zaludnienia ziemi do dziś nie byłby zrealizowany. Wszyscy radośnie wychowywali by dzieci w takiej liczbie, żeby starczało tylko w sam raz na wszystko i w ogóle to rodzinie poświęcali prawie cały swój czas poza tym absolutnie koniecznym do zapewnienia bytu. Zatem czasu na edukację, naukę wynalazki i kulturę by już nie było.
Wypisz wymaluj afrykańska wioska

I moze wlasnie afrykanska wioska to biblijny ideal ( wedlug co niektorych)?
W koncu glownym motorem postepu sa, nie ukrywajmy, zbrojenia.

Zastosowałbyś tą zasadę rownież do siebie samego?
Nie jest dobrze kiedy kobieta nie ma odpowiedniego wykształcenia i możliwości zdobycia pracy, poczytaj sobie wyznania kobiet uzależnionych finansowo od mężczyzny.
I rzeczywiście, mąż może wymienić ją na młodszy model lub zachorować poważnie i co wtedy? Rodzina na żebry idzie?
Johnny, to już nie te czasy, trzeba się z tym pogodzić, kobiety są dzisiaj świadome swojej wartości i pozwólmy im na to.

Zdarza się tak że kobieta rezygnuje z możliwości pracy czy tez przerywa studia aby poświęcić się dla rodziny, a potem nagle mąż odchodzi i ona zostaje na przyslowiowym bruku, sama, bez pomocy i bez środków do życia.
I co, pomożesz jej wtedy, dasz jej wsparcie?
Nie, to już nie obchodzi nas, prawda?
Łatwo się szafuje cudzym życiem i mówi się co kto powienien a czego nie powienien.

Mężczyźni i kobiety.



To trzeba zmienić ustrój społeczny.



No to by nie było.



Oczywiście.



A z czego to wynika?



Mężczyzn nie brakuje



Dlaczego?



W normalnym społeczeństwie nikt nigdy nie zostaje sam. To nasze - zwyrodniałe - społeczeństwo składa się z samotnych monad.