Myślę że będzie Ci trudno oswoić Twój problem, bo Twoja wiara jest bardzo tradycyjna i po prostu nie wyobrażasz sobie że można myśleć inaczej. Potwierdzasz to pisząc o apostazji "przestępstwo" albo twierdząc że Twój mąż należy do Kościoła bo został ochrzczony... chrzci się też domy i nawet samochody, a do Kościoła nie należą, bo chrzest to nie akt wypływający ze świadomej potrzeby chrzczonej osoby. Myślisz że Bóg posyłałby do piekła niewinne dzieci bo woda święcona nie zdążyła na nie kapnąć ?



To tak nie działa. No, ewentualnie gdyby był dzieckiem... a w obecnej sytuacji może wręcz drgnąć w drugą stronę, Twój mąż może poczuć się przymuszany i z biernego ateisty stać się wojującym antyklerykałem.



To Twój mąż, nie ich. Broń go.

Swoją drogą o ile się orientuję akt apostazji z duchowego punktu widzenia jest ważny od momentu gdy dana osoba publicznie zadeklaruje, że wychodzi z Kościoła. Reszta to tylko postępowanie o wykreślenie z księgi parafialnej. No i nie jest to rzecz absolutnie ostateczna a osoba będąca apostatą może się w każdej chwili nawrócić i będzie przyjęta do wspólnoty o ile jej nawrócenie będzie szczere. Nawet zaleca się modlitwę w intencji takich osób aby otrzymały łaskę nawrócenia. Bóg jest nieskończenie miłosierny i każdemu daje szansę.

Pozdrawiam
Z Bogiem

Ustępstwo z jego strony polega na tym, że nie wymaga od Ciebie towarzyszenia mu w domu w wigilijny wieczór zamiast pójścia na Pasterkę. Albo że nie zaprasza w Wigilię kolegów na karty i piwo.

Dziewczyno, wziął z tobą ślub kościelny!
Nie nalegał na seks przed tym ślubem!
Nie marudzi nad twoim NPR.
Nie robi ci wyrzutów że chodzisz w niedziele na msze, zamiast spędzać je z nim w ciekawszy sposób.
I to nie jest kompromis? Ja jestem niewierząca, i powiem szczerze że z każda z tych rzeczy miałabym BARDZO duży problem, gdyby mój partner był katolikiem!

I o tym właśnie pisałem wcześniej... Ktoś mi napisał, że wiara nie jest barierą bo przyjaźni się z wieloma ludźmi wiary x, y, z, homoseksualistą itd i świetnie się dogadują. Owszem, racja, ale w czymś więcej niż przyjaźni, czytaj związku to już nie jest tak kolorowo. Są zgrzyty, wyrzuty, bo ja ide do kościoła, jak mnie kochasz to pójdź nie dla boga tylko dla mnie na pasterkę...wiecznie jest za mało...

Moim zdaniem właśnie tu tkwi problem. Bo dziewczyna nie dostrzega przecież żadnych ustępstw ze strony męża. Dla niej to jest oczywiste, traktuje to jako przyznanie racji jej jedynie słusznym i prawdziwym poglądom. To przebija w każdym poście. Ja tam chłopakowi nie zazdroszczę...

W każdym związku są zgrzyty. Bez przesady, nie ma chyba na świecie pary, któraby zawsze w każdej sytuacji żyła ze sobą w pełnej harmonii. Pisałam tylko, że związki Katolików z osobami wyznającymi inną wiarę są możliwe. Zgadzam się z wami, że są trudniejsze niż gdy obie strony mają te same przekonania religijne ale przy odrobinie chęci z obu stron można pokonać problemy, byle pokonywać je WSPÓLNIE

Pozdrawiam
Z Bogiem

Zaba, wasze wesele dało się pogodzić. Ale co zrobić np. z takim chrztem. Nie da się ochrzcić dzieci w połowie. No chyba że jedno tak, a drugie nie (ale co, jak będzie trójka? ). Co zrobić z zapisaniem na katechezę? Co zrobić z wychowaniem w wierze - wychowywać tak w połowie? Uczyć 5 przykazań zamiast 10? Czarno to widzę



Zdziwił się, że w ogóle takie pytania zadaję i skwitował to "jestem ateistą, domyśl się".



No spokojnie to nie bylo



Jednego i drugiego. Moja rodzina w ogóle nie aprobuje jego ateizmu, a już to, że on to pokazuje przy takich okazjach uznają za wymierzone w nich (bo w końcu jest u nich w domu i powinien uszanować nasze zwyczaje).



Ale jeśli z jego decyzji wynika konflikt z moją rodziną? Jeśli z jego decyzji wynikną kłótnie na tle wychowania dzieci?



Tak, ale ta decyzja rzutuje także na moje życie. I dlatego uważam, że mam tutaj coś do powiedzenia.



Tego się obawiałam. Mam odpuścić kwestię Świąt w zamian za poukładane życie intymne?



Bronię go, przerobiłam to już przy ślubie, byli przeciwni, ale jakoś ich przekonałam. Widzę jednak, że podchodzą z rezerwą do niego i naszego związku. Jestem jednak już tym zmęczona. On naprawdę mógłby trochę zrozumieć moją sytuację i chociaż dla mnie się trochę do nich dostosować. Bo tak to czuję ciongłe napięcie między nim a moją mamą i ojcem. Poza tym jest mi trudno, bo oni mają w wielu sprawach rację i jak zaczynam wyciągać takie argumenty jak wy piszecie, to mnie demaskują, bo wiedzą, że wcale tak nie uważam.



Jeszcze by tego brakowało, żeby mi kazał zostać w domu albo sprofanował ten dzień jakąś popijawą z kolegami!



Wiedziałam, że tak będzie... nie każe mi zakładać gumki, więc mam go po butach całować i zgadzać się na wszystko?



Pragnę tylko zaznaczyć że to jest moja wiara i ona jest słuszna i prawdziwa. Nie zamieżam udawać, że jest inaczej.
Ja dostrzegam jego ustępstwa (chociażby ślub kościelny czy wspomniane NPR), ale to nie może sprawić, że ja w Wigilię do kościoła nie pójdę albo nie będę świętować tego dnia, żeby jemu nie narzucać swojej religii. To jest stawianie sprawy na głowie.

I uważasz, że objawem takiej WSPÓLNOŚCI jest fakt, że jedna strona zwierza się z kłopotów w swoim związku na forum internetowym, szukając porady wśród anonimowych ludzi? Wybacz. Jakoś mi to nie wygląda...


I ja pragnę zaznaczyć, że to również moja wiara. Ale staram się mieć szacunek dla ludzi, którzy nie wierzą lub wierzą w co innego i ufność pokładać w Bogu bardziej niż w sobie.


Toteż nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek to tutaj sugerował. Mam wrażenie, że Ty po ośmiu stronach wątku nadal nie rozumiesz o czym Ci niemal wszyscy mówią...

Może gdyby tak uczynił to byś otrzeźwiała



Dlaczego więc od ateisty oczekujesz udawania, że jest inaczej, niż jego zdaniem jest słusznie i prawdziwie? Małżeństwo to układ "równy-z-równym", a nie "uczeń-mistrz". Nawet dzieci nie chcą być tak rozstawiane jak pionki przez rodziców, którzy mają patent na słuszność i prawdziwość.

Aquarella, ty naprawde nie rozumiesz...

To teraz inaczej: jezeli twoj maz ma udawac, ze sie modli, bo jest w domu u twoich rodzicow, powinnas oczekiwac, jako wierna i dobra zona, ze twoi rodzice w zadnym wypadku modlic sie nie beda, kiedy beda u was w domu i uszanuja ateizm twojego meza w kazdej formie.
Bedzie tak?

Ty naprawde mylisz wlasna wiare ze zwyczajami religijnymi.
Ty nie masz sie dostosowywac do meza w taki sposob, ze przestajesz sie modlic i chodzic do kosciola, ale masz mu dac po prostu spokoj. No chyba, ze on bedzie chodzil na jakies odczyty ateistyczne, tudziez inne "nie-koscielne" spotkania i ty bedziesz mu zawsze towarzyszyc, bo przeciez wiedzialas, ze wychodzisz za niewierzacego?

Nie ma tak, ze to, co ty sama z wiary rozumiesz jest jedynie sluszne i on ma sie do twojego rozumienia wiary dostosowac. Bo ty nie masz zadnej gwarancji, ze ty slusznie zrozumialas na czym polega chrzescijanstwo ( a ja mam wrazenie, ze raczej nie zrozumialas) i teraz on nie ma wyjscia - musi sie "nawrocic" na twoje tradycje rodzinne. Zeby twoi rodzice byli zadowoleni...

Wyszlas za maz. Twoi rodzice, za przeproszeniem, sa dla ciebie po twoim mezu. Im predzej to zrozumiesz tym lepiej. Jezeli nie chcialas ich opuszczac (nie tylko w sensie fizycznym), to trzeba bylo nie wychodzic za maz. Ale teraz mleko sie wylalo, postawilas na swoim (widze, ze bardzo to lubisz) i masz meza i to przed Bogiem. To go szanuj. A nie urabiaj na wlasna modle, a raczej modle twoich rodzicow. Bo to z mezem masz przezyc 50 lat, a nie z twoimi rodzicami.
I co gorsza - dla ciebie- sama tego chcialas. Dorosnij w koncu! Wszystkiego w zyciu nie mozna miec tak jak ty je zaplanowalas. Moze samej by ci to jeszcze wyszlo. Ale malzenstwo to wspolnota i tu musisz sie tez dostosowac. A jak, to ci juz od 8 stron piszemy. I nikt ci nie pisal: przestan chodzic do kosciola.

Nie wiem czy czytałeś cały wątek, ale Aquarella nie miała np. żadnych kursów przedmałżeńskich, gdzie (o ile by się jej poszczęściło i trafiła na dobrego księdza, bo po pierwsze ksiądz też człowiek i swoje własne poglądy czasem przedkłada nad wykładnie Kościoła a po drugie sama przechodziłam taki kurs i wiem jak może on wyglądać) obie strony powinny uzyskać informacje co oznacza małżeństwo sakramentalne zawarte jednostronnie i jakie ewentualne problemy mogą napotkać podczas wspólnego życia oraz powinna być im udzielona pomoc jak mogą sobie z tymi problemami radzić. Poza tym faktycznie mam wrażenie, że na początku dziewczyna chciała się po prostu wyżalić ponieważ zupełnie nie rozumiała w czym problem i uważała, że mąż "stroi fochy". Mam nadzieje, że obecnie trochę się to podejście zmieniło



Ehh... Chyba naprawdę nie rozumiesz o co chodzi... Twój mąż z tego co rozumiem nie robił żadnych problemów z tym, że chcesz wziąć ślub kościelny i to dało radę bez problemu załatwić. No więc ze chrztem dzieci też nie powinien mieć problemu (o ile oczywiście nie będziesz np uważać, że ma przedtem pójść do spowiedzi albo razem z Tobą ślubować, że wyrzeka się szatana i przyjmuje Boga). Co do zapisania na katechezę to również uważam, że wyolbrzymiasz sprawę. Podczas ślubu Twój mąż zobowiązywał się do nie przeszkadzania w katolickim wychowaniu dzieci więc się pytam o co chodzi?? Nawet jeśli nie zapisze na pierwszym spotkaniu (w co szczerze nie wierzę, ale nie znam was więc dopuszczam każdą możliwość) to co się stanie? Sama możesz to zrobić w każdej chwili i tyli. I proszę Cię nie mów, że to wstyd przed innymi, bo tak nie jest. Ja dalej jestem przekonana, że jeżeli ustalicie wcześniej, że dzieci mają być zapisane na katechezę to Twój mąż je tam zapisze- to nie to samo co rozmowa z księdzem sam na sam.

Wracając do mojego poprzedniego przykładu: czego Ty chcesz?- aby WASZE dzieci były wychowane w duchu katolickim, czego chce Twój mąż: abyś nie wymagała od niego aby ON był zmuszony do udawania bycia katolikiem. Jakoś nie widzę trudności aby obie strony dostały czego chcą. Wręcz przeciwnie wasze dzieci od początku będą uczone tolerancji i zrozumienia dla innych.



A z kolei Twój mąż czuje, że nie jest akceptowany i niezależnie od tego jakby się starał poza oczywiście "udawaniem katolika" to i tak będzie źle. No więc po co ma się starać? Twoi rodzice również powinni zrozumieć, że z tym mężczyzną zawarłaś SAKRAMENTALNY związek (absolutnie nierozerwalny dla Ciebie) i że stanowisz z nim jedno ciało. Skoro nie akceptują jego jako to nie akceptują i Ciebie. Swoją drogą w jaki sposób przebrnęłaś przez pytanie w protokole: "czy rodzice nie są przeciwni zawarcia tego małżeństwa?", skoro jak rozumiem są przeciwni?



O nie, nie. To nie z jego decyzji wynika konflikt z Twoją rodziną. Konflikt z Twoją rodziną wynika z tego, że Twoja rodzina nie jest w stanie zaakceptować jego decyzji.



Ale przecież on Ci nie zakazał pójścia do kościoła na Pasterkę!!!! Cała awantura jest o to, że to on nie poszedł.



No i tu jest problem- wcale tak nie uważasz. W głębi duszy uważasz, że Twój mąż musi się nawrócić albo przynajmniej udawać, że się nawrócił aby nie robić Ci wstydu. Naprawdę myślałam na początku, że zwyczajnie nie wiedziałaś w co się pakujesz i że chcesz zbudować ze swoim mężem związek oparty na szacunku i miłości. Teraz wydaje mi się, że nie jesteś w stanie zaakceptować tego, że Bóg dał ludziom wolną wolę i skoro on sam szanuje ich decyzje to tym bardziej ludzie powinni je szanować. Wiem, że trudno jest uznać, że rodzice, którzy od zawsze są autorytetami mogą nie do końca mieć racje w danej sprawie ale dorosłość polega również na umiejętności rozmawiania z rodzicami jak z partnerami.


Wiara katolicka jest słuszna i prawdziwa ale to co prezentujesz (zmuszanie innej osoby do czynności świętokradczej- bo z tego co rozumiem nie wystarczy dla Ciebie i Twoich rodziców aby Twój mąż stał z szacunkiem gdy się modlicie, on powinien zrobić znak krzyża) nie jest częścią wiary katolickiej.

Uwierz mi, że nie piszę tego wszystkiego aby Cie atakować. Staram się ze wszystkich sił aby zrozumieć Twój problem i moje sugestie mają jedynie na celu Tobie pomóc. Jeżeli cokolwiek z tego co napisze nie odnosi się do Twojej sytuacji to wynika to jedynie z tego, że opieram się na tym co piszesz i bardzo przepraszam, jeżeli coś źle rozumiem.

Pozdrawiam serdecznie
Z Bogiem

Aquarella, trace nadzieje co do Ciebie....
Ty po prostu tesknisz za swoim starym, 'idealnym' zyciem (i wiara nie ma tu nic do rzeczy, jest tylko pretekstem...). smutne to bardzo...
Szkoda tez, ze Twoi 'idealni' i pobozni rodzice nie nauczyli Cie w domu szacunku do innych pogladow (a co dopiero do meza!)
I z tego co widac, stanowia oni klasyczny przyklad tzw. toksycznych rodzicow (przez takie sytuacje naprawde rozpadaja sie malzenstwa). Gdyby Twoi rodzice prawdziwie wierzyli, wiedzieliby, ze dla Ciebie nie ma juz powrotu, ze MUSISZ juz zawsze byc w tym mezczyzna. A zyc, to znaczy rowniez zyc zgodnie i w jednosci. No chyba, ze oni wola dla Ciebie samotnosc przez reszte zycia, lub grzech...

Szkoda, ze nie potrafisz odciac pepowiny i zaczac myslec samodzielnie. tak jak mowi Kamala, musisz dorosnac, bo na razie siedzisz jeszcze jedna noga w swoim starym zyciu
Dla Ciebie nie jest chyba wazne dobro Twojego meza, ale to, ze nie spelnia on Twoich kaprysow. Pozostaje Ci tylko tupnac noga! nie wyglada to na milosc, gdzie jedno za drugie jest gotowe oddac zycie.....

szkoda mi Twojego meza...

Ale przecież ja też jestem w tym domu, dlaczego mieliby się dostosowywać tylko do ateizmu męża? Poza tym on nikomu nie zabrania się modlić.



Modlitwa to jest jakiś mój zwyczaj religijny???



On nie chodzi na żadne odczyty ateistyczne.



Wyszłam za mąż, to mam się wyprzeć swojej rodziny? może jeszcze przejść na ateizm, bo mój mąż jest ateistą??



Ja go nie urabiam. Po prostu jestem w trudnej sytuacji, bo nie chcę mieć konfliktu ani z rodziną, ani z mężem



No to on też jakoś musi, prawda?

Nieprawda. On już to zrobił. A powtarzają Ci to wierzący ludzie. Naprawdę ręce opadają...

Odpowiedz sobie na jedno, jedyne pytanie: czy Twój mąż w jakikolwiek sposób usiłuje Cię zmienić, przekonać do własnych racji? To odpłać mu po prostu tym samym. Nic więcej.