Ależ znaczy. Ma zasady i jest im wierny.
Wiesz jak się czuje uczciwy człowiek, który łamie swoje zasady moralne dla świętego spokoju? Czuje się jak szmaciarz...

skoro powiedział, że nie będzie udawał, to o czym tu rozmawiać? widocznie nie zwróciłaś na te słowa należytej uwagi.



może dlatego, że nie chce się "szmacić"? bo jak inaczej można nazwać całe życie w kłamstwie? chcesz, żeby twój mąż sobą gardził? żeby grzeszył? czy może uważasz, że ateistoim jest ganz egal? mogą łgać, udawać i im to nie przeszkadza?


a co my możemy? nawarzyliście sobie piwa, to teraz będziecie musieli je pić. póki śmierć was nie rozłączy

"Mężuś może sobie być tym ateistą, byleby chodził do kościoła, przyjmował kolędę, asystował przy sakramentach i przestrzegał katolickich postów. Wtedy i Bozia, i Mamusia będą zadowoleni"

Z innej beczki - piszesz że Twój mąż nie ma wzorców a w jego rodzinie brakowało miłości. Napiszesz coś więcej ?

Ninurta, uczestnictwo w mszy czy uroczystej Wigilii jest szmaceniem się??? Wybacz, ale ja nie mogę tak na to spojrzeć.
Wy piszecie, jakby go do czegoś złego namawiała, a przecież ja chcę tylko dobra - chcę stworzyć prawdziwy dom, gdzie będą prawdziwe wartości. Ja przecież nie chcę, żeby on grzeszył ani się szmacił - wręcz przeciwnie, chcę go przekonać, że dobre i uczciwe życie w Bogu jest właśnie zdrowe i daje szczęście rodzinne. Ktoś pisał, że mam dawać przykład - jak mam to robić, kiedy on wszystko zlewa? Chyba każdy wierzący małżonek bierze ślub z nadzieją, że łaska obejmie także niewierzącego. Czytałam nawet taki mądry artykuł o uświęceniu w wierze dzięki małżeństwu, o tym, jak łaska promieniuje na męża "poganina" i na dzieci.

Przecież on by nie zgrzeszył, gdyby się przeżegnał lub wpuścił księdza, żeby poświęcił dom, prawda? To by chyba nie oznaczało dla niego zmiany poglądów?



Jakie znowu zasady? Przecież niewiara w Boga to nie jest zasada. To jest po prostu brak wiary w Boga.

Chcesz go więc uszczęśliwiać na siłę?Możecie tworzyć rodzinę opartą na partnerstwie albo z wyraźną rolą głowy rodziny.
Czy on zgadza się na to, żebyś to ty była tą głową?A ja sobie wyobrażam to tak:
on nie zmusza cię (ani ewentualnych przyszłych dzieci) do niemodlenia się,
ty go nie zmuszasz do modlenia się, i jesteście szczęsliwi.
Może być?Wyjaśnisz to tak samo, jak tata będzie pił piwo, którego dzieciom pić nie wolno.
Na pewno coś wymyślisz.To doceń to i nie wystawiaj jego cierpliwości na próbę.Czy gdyby ktoś ze szczerego serca powiedział ci,
że praktykujesz fałszywą, bałwochwalczą i szkodliwą religię,
powiedział że codziennie modli się o twoje nawrócenie z tej ślepej uliczki prowadzącej w przepaść,
a nawet poprosił cię o wspólną modlitwę do jego Boga
o opamiętanie się dla ciebie, o oświecenie dla umysły omamionego czczą filozofią i ludzkimi baśniami,
to czy potraktowałabyś to jako pomocną dłoń?
Co by ci szkodziło pomodlić się do Allaha i wyrzec się Boga w Trójcy Jedynego - fałszywego bożka?
Przecież to tylko kilka słów...Masz bardzo złą wolę, że pomawiasz go o takie rzeczy, nawet się tego nie dowiadując.
Podpada mi to pod przykazanie 8. - składanie fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu.Tutaj jest przykład osoby niewierzącej, która wychowuje dzieci w wierze katolickiej.
Porozmawiaj może z nią na PW i dowiedz się jak to się robi.A tego problemu nie rozważałaś przed ślubem, bo były tylko fiołki i aniołki?
Czy wy mieliście jakieś przedślubne katechezy/kursy? Co mówił o tym ksiądz prowadzący?
Nie widział żadnych przeciwwskazań? Nie pytał się o to, jak widzicie waszą przyszłość i wychowywanie dzieci?A co się stanie, jeśli dziecko dowie się, że tata tak naprawdę nie wierzy w Boga, ale zachowuje się jak osoba wierząca,
ale ci o tym nie powie, i pomimo praktykowania kultu religijnego straci wiarę,
bo nie będzie uznawał jej za coś ważnego, bo przecież tata nie wierzył i było dobrze,
praktykował, kierował się tradycją i to wystarczało...
Pomyślałaś o tej ewentualności?
To jest właśnie według mnie duże zagrożenie dla zbawienia - wiara obłudna.

Pewnie że jest szansa, ale to zależy w dużej mierze od ciebie.Proponuję zapoznać się z tymi artykułami:
viewtopic.php?p=577916#p577916 (KIDUSZ HASZEM)
//niewybaczalny grzech i brak szacunku dla imienia bożego
Dlaczego tak nie myślisz? Oto Słowo Boże.
A jeśli dziecko zapyta się taty, czy Bóg jest,
to ma odpowiedzieć że jest, że w Niego wierzy i że wasze dziecko ma brać z niego przykład?
Czy takich kłamstw wymagasz od swojego męża?
Dlatego też ateiści swoje zady opierają na jakichś systemach etyczny nie odwołujących się do Boga,
co nie znaczy że nie mają żadnych.
A może twój mąż nie ma żadnych zasad, jest nihilistą (hedonistą szynkowym?)?

Widać, że jego światopogląd masz w pogardzie, jego osobiste przekonania masz za nic.
Jeśli nie masz do niego szacunku, to jakimi partnerami jesteście?

szmaceniem się jest życie w kłamstwie.


TY masz dawać przykład i możesz to robić także wtedy, a nawet przede wszystkim, gdy on to zlewa.


i chyba każdy zdaje sobie sprawę, że może się nieźle przejechać.


facepalm... życie to nie "taki mądry artykuł"


no ale do kościoła ma chodzić prawda? a jak dziecko zapyta czemu tatuś się nie spowiada i nie przyjmuje komunii to co wtedy? brniemy w kłamstwa dla "dobra" dziecka?


w kontekście tego, co piszesz o udawaniu wiary, jest to popis egoizmu najwyższej próby

Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie.
Nie jest skrępowany ani brat, ani siostra w tym wypadku.
Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg.
A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża?
Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?
Zresztą niech każdy postępuje tak, jak mu Pan wyznaczył, zgodnie z tym, do czego Bóg go powołał.
Ja tak właśnie nauczam we wszystkich Kościołach.
Jeśli ktoś został powołany jako obrzezany, niech nie pozbywa się znaku obrzezania;
jeśli zaś ktoś został powołany jako nieobrzezany, niech się nie poddaje obrzezaniu.
(1 Kor 7:15-17)

Czy dążysz do tego, żeby w waszym domu zapanował pokój?
Dlaczego zmuszasz męża do tego, co nie było jego powołaniem przy zawieraniu ślubu?
Skąd wiesz, że jest powołany łaską do życia w Kościele?

Nie wymyślasz, obawiam się, że będziesz się męczyć coraz bardziej albo zrezygnujesz z jakichkolwiek oczekiwań względem partnera. Tylko co do przyjmowania księdza po kolędzie w pojedynkę miałbym także zastrzeżenia, to raczej niezbyt rodzinne, może niezręczne - można przełożyć wizytę. Radziłbym, o ile w ogóle jestem w stanie coś doradzić, zaangażować się we wspólnocie religijnej, może pójść na pielgrzymkę. Pozdrawiam.

oj dziewczyna z ta kolenda to juz przesadzasz.zreszta ja tez nie chcialabym ksiedza przyjmowac sama, a jak chcesz miec poswiecone mieszkanie to po powrocie idziesz do ksiedza i mowisz ze nie moglas go przyjac i czy da rade przyjsc w innym terminie. u nas w parafii jest dodatkowy tdzien kolend dla tych ktorzy z roznych przyczyn nie mogli przyjac ksiedza i wtedy ksiadz normalnie przychodzi-tak, tutaj szukasz i robisz sobie problemy...

co do wigilli o ile dobrze pamietam to juz wolno jesc mieso, chociaz ja wole zachowac tradycje.
co do meza to do niczego nie zmusisz i nawet nie probuj bo i tak z tego co widze Ci sie nie uda, po co chcesz faceta na sile do czegos przekonywac.
to tak jak moja mama i chodzenie do kosciola, tlumacze jej ze karzac mi isc do kosciola przymusowo niczego nie zdziala bo to zupelnie bezwartosciowe i mija sie z celem.bardziej chcesz uszczesliwic sama siebie, a w efekcie sie zadreczasz i po co?

Nie musisz być złośliwy.



Nie chciałam powiedzieć, że oni się nie kochali wzajemnie. Pewnie w jakimś stopniu tak. Ale to była rodzina rozbita, jego mama rozwiodła się z ojcem i żyła "na kocią łapę" z... jak to nazwać, konkubenem? Chłopakiem? Trochę dziwnie brzmi jak na ludzi w tym wieku Mój mąż był z tym facetem na ty, nie mówił mu tato. Jego prawdziwy ojciec zachował tzw. poprawne relacje z rodziną, widywał się z synem, ale raczej nie robili wspólnych spotkań z matką i tym jej facetem. On też miał jakąś nową rodzinę, tamta kobieta miała swoje dziecko, z którym on też utrzymuje koleżeńskie kontakty. Chodzi mi o to, że w tej rodzinie nie było takiego prawdziwego ciepła, oni się zachowywali jakby wszyscy byli kolegami albo sąsiadami. Nie było szacunku wobec matki i ojca, on zawsze robił co chciał, mnie się w głowie nie mieściło, że on się odnosi do matki jak do koleżanki, nie pyta, czy może, tylko coś robi. Rodzice tolerowali to, że pije alkohol i umawia się z dziewczynami, facet matki to w ogóle go nie wychowywał, tylko co najwyżej przywoził z imprez. No i te Święta, które zawsze były u nich zwyczajną imprezką, nie było tam nigdy skupienia, zadumy, modlitwy. W sumie jak zlot przypadkowych osób. Nikt w tej rodzinie nie miał za grosz refleksji duchowych, to ich nie interesowało. Rodzice wizęli ślub cywilny, po rozwodzie nawet i tego nie. Ta córka kobiety jego ojca też żyje z facetem bez ślubu, chociaż mają dziecko. Mam nadzieję, że chociaż ochrzcić zamierzają, chociaż w sumie to nie pytam, a on też tematu nie porusza. O Kościele, wierze czy polskim papieżu wypowiadają się zawsze z przekąsem, kpiąco, pobłażliwie. Najgorszy w tym jego ojciec, on to jak czasem coś powie o "czarnej mafii", to mi prawie łzy stają w oczach.
Wydawało mi się, że on w związku ze mną szuka czegoś innego, czego nie miał w domu. Czasem mówił, że fajnie, że ja mam pełną rodzinę, że u mnie tyle osób (mam rodzeństwo, on jest jedynakiem), że zawsze wesoło i gwarno, że rozmawiamy o wszystkim, że mamy ze sobą taką więź. Nigdy mi nie dał do zrozumienia, że jemu się mój wzorzec rodziny nie podoba, że coś jest w moim domu nie tak. Chciałam mu stworzyć taką właśnie, pełną i spójną rodzinę, dać mu coś, czego mu nie dała jego własna. A teraz po prawie trzech latach on mi mówi, że jemu się taki wzorzec w 100% podoba, takie każdy sobie, róbta co chceta bez zakazów i nakazów, każdy żyje jak chce bez zasad???

PS. Przepraszam, że tak wolno odpisuję, nie nadążam z czytaniem wszystkiego.

Przed ślubem to, muszę się przyznać, nie było za dużo nauk przedmałżeńskich. Ja miałam karteczkę z liceum, a on jako niewierzący nie musiał. Może to był błąd?

Eeeeech, macie chyba rację z tym, żeby go nie zmuszać do tego uczestnictwa we mszach. Z drugiej strony, ja znam pary, gdzie strona niewierząca chodzi i jakoś jej to nie przeszkadza. Dlatego wydawało mi się, że to nie jest jakieś straszne poświęcenie. Mój mąż ma stosunek mocno obojętny do Kościoła, chodzi ze mną na śluby i pogrzeby jak jest msza, tylko po prostu się nie modli. Ale nawet klęka. No to jak może z uwagi na kogoś (np. na zmarłego) uczestniczyć w pogrzebie, to w Wigilii z uwagi na mnie nie może?



No właśnie już sama nie wiem!
Z jednej strony macie rację, a z drugiej??? Jedno z rodziców mówi, że Bóg jest, a drugie, że Boga nie ma? Czyli mój mąż musiałby albo kłamać (Bóg jest) albo tak naprawdę przeciwstawiać się wychowaniu w katolickości mówiąc, że Boga nie ma? Przecież to jest problem nie do rozwiązania! Tak czy owak robi źle!
Przecież tak naprawdę wychodzi na to, że przysięga małżeńska zmusza niewierzącego małżonka do zakłamania, bo nie pozwala mu mówić o swoich poglądach, by nie zakłócać wychowania w wierze dzieci?
A może ja znowu źle rozumiem?
Bo wychodzi dla mnie, że jak ja go nie będę zmuszać, nic mu nakazywać, on będzie od A do Z zlewał całe życie w wierze moje i naszych dzieci i mówił otwarcie o swoich przekonaniach, czyli tak jak sugerujecie, to będzie dla tych dzieci antyprzykładem i będzie to źródłem rozbicia w rodzinie... bo co ja A a on B, i wychowuj tu dzieci... bądź rodzin. Jak ludzie to godzą? To jest nie do pogodzenia. Przecież ja nie mogę zrezygnować z mojej wiary ani przekazania jej dzieciom.

po prostu partnerem.

Przecież ma prawdziwego ojca.

to, że się nie pyta, nie jest równoznaczne z brakiem szacunku. choć zależy oczywiście co robi.


ile wtedy miał lat?


Ależ z ciebie hipokrytka... co cię zresztą obchodzi tak obca ci kobieta?

noooo to bardzo dobrze wiedziałaś, do jakiej rzeki wchodzisz


ale to, że rodzina jest pełna, że jest wesoło i gwarno, i że jest więź nie wynika z wiary.

wy w ogóle się widzieliście przed ślubem?

nie, małzonek ma NIE PRZESZKADZAĆ. to znaczy nie ma zabraniać modliwy, chodzenia do kościoła, nie ma szeptać do uszka że Boga nie ma itd.

Dla mnie te obrzadki to czysta farsa. Jestem chrzescijaninem ale rozumiem bunt i sprzeciw. Naprawde zwyczaje i tradycje wigilijne nie maja nic wspulnego z religia. Koleda tez. Jezeli jestes katoliczka to umow merza z ksiedzem. Jak ksiadz bedzie nudny i go nie przekona to lepiej byc ateista z zasadami niz olewajacym katolikem. Wielu robi wszystko zgodnie z rytualem a ma to gdzies. Ty masz poprostu wierzacego ateiste. On nie nawidzi kleru a nie Boga.

Jeszcze jedno ja dla mojego tescia bylem z zydowskiej rodziny. Zona jego jest trzy razy w tygodniu w kosciele.Z moja pania mialem wiele zwarc na ten temat ona chciala a ja nie. Wytlumaczylem na czym ten katolicyzm rytualny polega. Dzisiaj ja bywam w kosciele ona nie. Dostalem ultimatum albo PS. albo ona i teraz to ja jestem w opozycji. Naprawde wielu jest katolikow co z nauka Jezusa ma tyle wspulnego co nic. Msza w niedziele i z bani.