I z taką samą zasadą spotykamy się także w innych kanonach. Np. kan. 116 par. 1, kan. 301 par. 3, kan. 603 par. 2 i in.
Zawsze jest mowa o akceptacji pewnej sprawy przez kompetentną władzę. Czy to stowarzyszenia publiczne wiernych (kan. 301), czy zobowiązanie pustelnika (kan. 603). Tak samo publiczne osoby prawne są publicznymi gdy wykonują pewne zadania w imieniu Kościoła i są ustanowione przez kompetentną władzę (kan 116).
W tym świetle owe publiczne odstępstwo od wiary to takie, które zostało przedstawione kompetentnej władzy kościelnej, a nie tylko wypowiedziane (w jakiejkolwiek formie) przy świadkach (nawet wspominanych wcześniej w tym temacie kolegach z podwórka).

Publiczne to takie, które można udowodnić w zakresie zewnętrznym, a więc m.in. takie, które zostało przedstawione kompetentnej władzy albo udowodnione przez zeznania świadków.

W świetle znaczenia słowa 'publiczne' nadanego przez Kodeks Prawa Kanonicznego publiczne, to takie, które zostało przedłożone kompetentnej władzy, a nie wypowiedziane, przy jakichkolwiek świadkach. Czyli, takie publiczne odstępstwo jest wówczas, gdy ów odstępca zgłosi się do odpowiedniej władzy kościelnej i jej to przedstawi. Nie zaś, gdy jacyś świadkowie do tej władzy się zgłoszą i doniosą na danego człowieka. Wówczas taki ktoś może zostać wezwany przed władzę i jeśli wówczas potwierdzi swoje odstępstwo będzie to odstępstwo publiczne. Zaś sami świadkowie nie mogą uczynić go odstępcą publicznym.

‘Ślub publiczny’ to pewne pojęcie. Wyraz „publiczny” ma tutaj znaczenie szczególne, opisane w cytowanym kanonie (zdefinionwane jest całe pojęcie). Gdyby chodziło o takie samo, szczególne znaczenie wyrazu „publiczny” w wyrażeniu ‘odsępstwo publiczne’, prawdopodobnie byłoby ono tak samo zdefiniowane (tj. omówione w danym kanonie), albo sam wyraz „publiczny” byłoby zdefiniowany osobno, gdzieś wcześniej w kodeksie. Inaczej: ‘ślub publiczny’ jest w kodeksie „dodefiniowany”, bo słowo „publiczny” użyte jest w szczególnym, nie zaś zwyczajnym, znaczeniu.

Bo idąc twoim tokiem myślenia:

— nie popełniłby odstępstwa?

W tym prawie pisze o wspólniku (w przestępczym procederze,), a drugiej osoby nie można chyba uznać za wspólnika.

Tak myślę.

Powiedz to mojemu znajomemu, którego żona złożyła dokumenty do sądu biskupiego, na podstawie zeznań świadków został uznany za odstępcę, a małżeństwo zostało uznane za nieważne

Jak widać wszystko się da

Zresztą sprawa jest jasna - zgodnie z instrukcją KEP ma być i władza i świadkowie

Czy wszystko się da? W urban legends tak
Ale co do instrukcji, to ona jest stosunkowo świeża, i wstecz nie działa przecież.

Ano nie działa.
Stąd w czasach sprzed instrukcji były rózne przypadki - apostazje bez świadków, apostazje osób nieletnich, wpisy na podstawie zeznań świadków itd.



to nie kwestia legend miejskich tylko znajomości/nie znajomości prawa. Przypadki kiedy prawo swoje, a rzeczywistość swoje (np. w temacie pochówku marto urodzonych dzieci) to temat na oddzielny wątek.

Tak jest teraz, po instrukcji. Natomiast wcześniej niekoniecznie. Np. Instrukcja Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia małżeństwa w kościele katolickim (13 XII 1989) tak regulowała sprawę formalnego aktu wystąpienia z Kościoła:

Przez osoby, które formalnym aktem odstąpiły od Kościoła, należy rozumieć tych, którzy dokonali odstępstwa bądź na piśmie, bądź wobec dwóch świadków, bądź ujawnili swoje faktyczne wystąpienie z Kościoła wobec przedstawiciela władzy kościelnej, o ile takie stanowisko zewnętrzne pokrywa się z ich przekonaniem wewnętrznym. Analogicznie rozumie się powszechnie pojęcie apostazji.

Nie trzeba być księdzem katolickim, żeby odpowiedzieć, że TAK.

Mam takie szybkie pytanie: czy spisanie protokołu przedślubnego dla małżeństwa mieszanego jest jednoznaczne z ujawnieniem wystąpienia wobec przedstawiciela władzy kościelnej dla strony niewierzącej? Natknęłam się kiedyś na taką dyskusję w sieci i jedni twierdzili, że tak, a inni, że nie.

Dyskusja o "akcie formalnym wystąpienia z Kościoła katolickiego" (Actus formalis defectionis ab Ecclesia catholica), jak i związana z nią instrukcją Episkopatu Polski KRK, jest już od prawie roku bezprzedmiotowa.

Pojęcie Actus formalis defectionis ab Ecclesia catholica czyli "aktu formalnego, prawnego - de iure", jako różnego od "aktu faktycznego - de facto" istniało w Kodeksie Prawa kanonicznego w latach 1983-2009. Motu proprio Omnium in mentem z 26 października 2009 opublikowane 15 grudnia 2009 (obowiązuje od 15 marca 2010 r) usunęło to pojęcie z prawodawstwa Kościoła rzymskokatolickiego. Nie ma więc już możliwości prawnej wystąpienia z KRK, tak jak istniała od 27 listopada 1983 do 15 marca 2010 r. (wyjątkiem są niemieckojęzyczne kraje centralnej Europy, wg zasad w "Communicationes" XXXVIII [2006], 170-184; choć od marca 2010 r tez nie posiadają one skutków kanonicznych). Wszyscy ochrzczeni, niezależnie od tego czy w coś wierzą czy nie, czy przystąpili do innego Kościoła czy też innej religii, pozostają członkami/czlonkiniami wraz z wszystkimi obowiązkami określonymi w Kodeksie Prawa Kanonicznego (NB choć mogą być oczywiście zawieszeni w swoich prawach na mocy cenzury lub innych kar). Dla ważności zawieranego małżeństwa nie ma to już znaczenia.

A co z osobami które w latach 1983-2009 dokonały "formalnego aktu"?
Ich apostazje przestają być apostazjami?

Ja to zrozumiałem właśnie odwrotnie.
Osoby, które w tych latach złożyły akt apostazji i zostało to przyjęte (zgodnie z ówczesnymi procedurami),
przestały być katolikami.
Osoby, które dokonują tego na podstawie nowych przepisów, katolikami zostają do śmierci.
Są to katolicy-apostaci (należą nadal do Kościoła), a
tamci są zwykłymi apostatami (mają chrzest, ale są poza Kościołem Katolickim).