@nolda
Oczywiście. Duch Święty jest obecny w życiu każdego wierzącego:
"Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy" (Rz. 8,9)
Gdybym nie miał Ducha, znaczyłoby to, że nie należę do Chrystusa.

W życiu wierzących obecność Ducha Świętego manifestuje się przede wszystkim poprzez Jego owoc:
"Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim /cnotom/ nie ma Prawa" (Gal. 5,22-23).
Wielu wypowiada się na temat tego, jak ważna jest miłość. I mają rację. Ale skąd ta miłość agape w człowieku ma się wziąć, skoro z ludzkiego serca pochodzą złe czyny?:
"Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym" (Mk.7,21-23)
Ale czytaliśmy wcześniej: miłość jest pierwszym składnikiem owocu Ducha Świętego! A wraz z miłością, będą pozostałe: ...radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć itd.

Podsumowując: Duch Święty jest stale obecny w życiu chrześcijanina, a Ty mnie pytasz, czy znam takich ludzi?...
Czemu miałoby służyć "dokonywanie oceny" i budowanie struktur "uprawnionych" do takich ocen?...
Jeśli Duch Święty będzie Cię prowadzić, to zmiany w Tobie dostrzegą Twoja rodzina, przyjaciele, sąsiedzi i współpracownicy.

W życiu niewierzących Duch Święty działa również, przekonując ich i przygotowując do wiary:
"Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu - bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś - bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie - bo władca tego świata został osądzony." (J. 16,7-11)

Pytałem, czy znasz ludzi wspomaganych przez Ducha Świętego, odpowiedziałeś cytując Księgi natchnione, że to chrześcijanie i niewierzący. Zastrzegasz, że owocem Ducha w śród wierzących jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Jego działania (pod warunkiem, że działa) dostrzegają we wszystkich wierzących: ich rodzina, przyjaciele, sąsiedzi i współpracownicy – czyli ludzie. Z tego co pamiętam, ponoć Jezus mówił nie oceniaj. Zgadzam się w pełni z tymi słowy, jak głupiec, a za takiego się uważam, może oceniać ludzi, dobro, zło, grzech, działanie bądź niedziałanie Ducha Świętego, rozróżnić Księgi uduchowione od leżących obok nieuduchowionych.
Zapewne robią to jednak ludzie, którzy mają do tego prawo, decydują pod wpływem Ducha Świętego ( nie znam takich, jestem głupcem, jeśli znasz wskaż) a nie:
„W mroku niewiedzy wędrujący głupcy,
Choć się za mędrców uważają sami,
Bez celu tylko drepczą naokoło,
Jakoby ślepi przez ślepca wiedzeni.”

Nolda,

Oto człowiek wspomagany przez Ducha Świętego:
https://youtu.be/lPUgZW0lczo

Slusznie.
Na mocy swojego urzedu.
Chociaz ze wzgledu np na “beze mnie nic ....” powiedzial bym ze kazdy z nas jest wspomagany ale inna sprawa ze sluchaniem.

@TS7, w tej dyskusji wyskoczyłeś jak filip z konopi. Jedynym wytłumaczeniem są konopie.
Wszedłem w link i … "występują" tam dwie osoby niejaki ojciec Witold Hetnar (tak zrozumiałem to nazwisko) i Papież Franciszek.
Mógłbyś doprecyzować, którego człowieka miałeś na myśli mówiąc „Oto człowiek wspomagany przez Ducha Świętego”? Jeśli nie sprawiłoby to większego kłopotu, poprosiłbym o uzasadnienie, dlaczego twierdzisz, że tylko jeden z nich i to właśnie ten, jest wspomagany przez Ducha Świętego?
Wiesz, czytając Księgę, uznaną za natchnioną, doczytałem (Mt 16) o Piotrze (Skale), którego następcą jest Papież Franciszek. Obstawiam, że to Papieża uważasz za wspomaganego. Jednak jak wspomniałem jestem głupcem (jak każdy obstawiający hazardzista) poszukującym kogoś mądrego, kto wprowadziłby mnie w arkana wyborów dokonywanych przez Ducha Świętego. Trafiłem pod dobry adres?
PS
Tak sobie pomyślałem, skoro siebie nie wymieniłeś jako człowieka wspomaganego przez Ducha Świętego, to to co piszesz nie jest przypadkiem tylko Twoim widzimisię?

Nolda,

Nolda: "Pytałem, czy znasz ludzi wspomaganych przez Ducha Świętego,"

Więc dostałeś z dnia tego samego.
Czasem możesz obejrzeć nawet na żywo.
Jak np. pojedziesz do Watykanu to może zobaczysz empirycznymi oczami.
Może się uda to uściśniesz rękę, jeżeli wątpisz czy to hologram.



Gdzie tak twierdzę, że TYLKO?
Papież z urzędu?
Jak pisał Robaczek.



Znajdź Księdza i porozmawiaj.
Co to są "arkana wyborów"?



Porozmawiaj z Księdzem.



32. II SYNOD W ORANGE, 529 r.

98 Kan. 6. Jeśli ktoś mówi, że kiedy - bez łaski Bożej - wierzymy, chcemy, pragniemy,
usiłujemy, trudzimy się, modlimy, czuwamy, staramy się, prosimy, szukamy i pukamy, jest nam udzielane miłosierdzie Boże, nie wyznaje zaś, że dzieje się w nas przez wlanie i tchnienie Ducha Świętego to, abyśmy wierzyli, chcieli albo mogli czynić to wszystko, jak należy; jeżeli ktoś dołącza albo do pokory, albo do posłuszeństwa pomoc łaski i nie zgadza się, że dar samej łaski jest na to, abyśmy byli posłuszni i pokorni - sprzeciwia się Apostołowi, który mówi:
„Cóż, masz, czego byś nie otrzymał?" (1 Kor 4, 7); i:
„Za łaską Boga jestem tym, czym jestem" (1 Kor 15, 10).

99 Kan. 7. Jeśli ktoś twierdzi, że przez siłę natury i bez oświecenia, i tchnienia Ducha
Świętego - który wszystkim udziela radości, aby zgodzić się i uwierzyć prawdzie - można pomyśleć, jak należy, coś dobrego, co dotyczy zbawienia w życiu wiecznym, albo wybrać, albo zgodzić się na zbawienne głoszenie, tj. głoszenie Ewangelii, ten zostaje zwiedziony heretyckim duchem i nie rozumie głosu Boga, który w Ewangelii mówi: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15, 5) i owo [słowo] Apostoła: „Nie dlatego, żebyśmy uważali, iż jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz wiemy, że ta możność nasza jest z Boga" (2 Kor 3, 5).

Jest napisane też:
Jan 8
13 Rzekli do Niego faryzeusze:
«Ty sam o sobie wydajesz świadectwo.
Świadectwo Twoje nie jest prawdziwe».

1 Piotr 5
8 Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!
Przeciwnik wasz, diabeł,
jak lew ryczący krąży
szukając kogo pożreć.

Zdefiniuj "widzimisię".
I co ja takiego piszę?
Z dokumentów korzystam?
Jeżeli ktoś widzi niezgodność tego co piszę z Katolicyzmem to proszę o wskazanie gdzie.

W jednym z wcześniejszych wpisów odłożyłem na później rozważenie kształtowania się kanonu Starego Testamentu. Jest oczywiste, że to nie uczniowie Jezusa mieli w tym procesie decydujący głos. Wspólnota żydów, kształtowana przez wieki na skutek bezpośredniego Bożego działania a także na skutek kierowanego do nich Bożego słowa, była wspólnotą wiary. Potomkowie Jakuba (Izraela) odwoływali się do wiary patriarchów (Abrahama, Izaaka i Jakuba), odwoływali się do doświadczeń narodu, dla którego kluczowym wydarzeniem było wyprowadzenie z niewoli egipskiej za czasów Mojżesza.

To Mojżesz spisał wcześniejsze dzieje rodu, a także wydarzenia ze swojego życia, które Bóg wykorzystał aby doprowadzić do exodusu. Kolejne księgi przedstawiają nadanie Prawa i jego zawartość (Prawo nadane na początku, a powtórzone na końcu wędrówki po pustyni), oraz opisują dzieje wędrówek, przed dotarciem do ziemi obiecanej przed wiekami Abrahamowi.

Pięć ksiąg Mojżesza, stanowi najważniejszą dla żydów część ich Biblii, fundament wszystkiego. Podobnie ważny Prorok ma pojawić się w przyszłości, ale też będą inni prorocy, pomniejsi:
(18) Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. (19) Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. (Powt. 18).

To jedna z zapowiedzi pojawienia się w przyszłości Mesjasza, którego autorytet ma dla żydów być co najmniej taki, jak autorytet Mojżesza.

(20) Lecz jeśli który prorok odważy się mówić w moim imieniu to, czego mu nie rozkazałem, albo wystąpi w imieniu bogów obcych - taki prorok musi ponieść śmierć. (21) Jeśli pomyślisz w swym sercu: A w jaki sposób poznam słowo, którego Pan nie mówił? - (22) gdy prorok przepowie coś w imieniu Pana, a słowo jego będzie bez skutku i nie spełni się, znaczy to, że tego Pan do niego nie mówił, lecz w swej pysze powiedział to sam prorok. Nie będziesz się go obawiał. (Powt. 18).

Prorokowanie, to mówienie w imieniu Pana (tzn. z odwołaniem się do Bożego autorytetu). Okazuje się, że to zadanie ryzykowne, bo uzurpator może ponieść śmierć. Oczekuje się, że prorok sprawdzi się w wielu prozaicznych sprawach. Np. kiedy Saul, późniejszy król, szukał zaginionych oślic, udał się do proroka, a w tej roli wystąpił Samuel (1 Sm. 9,1-20).
To zresztą znamienne, że w Biblii hebrajskiej księgi Jozuego, Sędziów i Samuela są zaliczane do Proroków (wcześniejszych), podobnie jak nasi „klasyczni” prorocy, u żydów klasyfikowani jako późniejsi. Wyjątkiem jest Daniel, którego księga znalazła się wśród Pism.

Biblia hebrajska
Ten trójpodział żydowskiego kanonu na Prawo (księgi Mojżesza), Proroków oraz Pisma jest charakterystyczny dla Biblii hebrajskiej. Do takiego podziału odwołuje się też Jezus/Łukasz (w Łk. 24,27). Największą księgę wśród Pism stanowią Psalmy. Czasami Pisma nazywano więc Psalmami (Łk. 24,44). Niejednokrotnie jedna lub dwie z tych nazw (Prawo, Prorocy, Pisma) była używana dla opisania całej Biblii (np. w Łk. 24,45; J. 10,34; Mt. 5,17; 2 Tm. 3,16).

Już w czasach Mojżesza, święte księgi przechowywano w Arce Przymierza. Później, gdy zbudowano Świątynię w Jerozolimie, w niej (jak zaświadcza Józef Flawiusz) przechowywano po jednym egzemplarzu każdej księgi, uznawanej za świętą – aż do zburzenia Jerozolimy. Językiem tych ksiąg był hebrajski.
Poważny problem dla żydów pojawił się po zburzeniu przez Rzymian Jerozolimy i Świątyni w 70 r. ne. Między innymi zakresem kanonu biblijnego zajął się półlegendarny żydowski synod w Jawne/Jamni, ok r. 90 ne. obradujący pod przywództwem rabbiego Akiby ben Josef. Dotychczasowy zestaw ksiąg został utrzymany, być może jednak dopiero wtedy rozszerzono listę o Pieśń nad Pieśniami oraz Księgę Koheleta.

Przyjmuje się, że Synodem w Jawne został zapoczątkowany judaizm rabiniczny, zwany też talmudycznym, ze względu na pojawienie się w następnych wiekach Talmudu: ksiąg spisujących i rozwijających funkcjonujące dotąd w przekazie ustnym nauki uznanych rabinów. Wielu z nich poprzedzało Jezusa, np. uważani za największych Hillel i Szmmaj. Do Jawne miałby trwać okres tzw. judaizmu biblijnego. Jednak takie ostre rozgraniczenie czasowe nie jest możliwe. Okazuje się bowiem, że w czasach Jezusa tradycje związane z „nauką starszych” są silne tak, że często determinują postępowanie ludzi bardziej, niż uznane księgi Biblii.

W ewangeliach pojawia się szereg zastrzeżeń wobec postawy faryzeuszy; zazwyczaj postrzega się ich głównie - i nie bezpodstawnie - jako hipokrytów, krzywoprzysięzców, ludzi skupionych na zachowywaniu pozorów, narzucających innym własne myślenie. Jednak nie to sprawiało najdalej idące skutki i destrukcyjny wpływ na ludzi. W perspektywie rabinicznej zupełnie inaczej rozumiany jest autorytet biblijnych ksiąg. Właściwie jedyną osobą natchnioną w tym systemie był Mojżesz, do którego przemawiał Bóg. Ale oprócz spisanej Tory (Prawa) Mojżesz rzekomo pozostawił spuściznę nie spisaną, ale odtąd ustnie wiernie przekazywaną. W nieprzerwanym łańcuszku postaci: Jozue, sędziowie, następnie prorocy i wreszcie rabini, sięgali do tej przekazywanej ustnie wiedzy. Mojżesz zapisał jedynie brzmienie przepisu, a żyjący o piętnaście stuleci później rabi, w tym samym Mojżeszowym autorytecie mógł przepis wyjaśnić, rozszerzyć albo anulować. Rabini na tę samą sprawę mogli mieć przeciwne zdania, ale działający w tej logice Talmud, nie rozstrzygał o prawdzie, przechowywał wszystkie opinie, a współcześni rabini cokolwiek będą w tym temacie nauczać, zmieszczą się w żydowskiej ortodoksji.

Z kilkoma wyjątkami, Jezus najczęściej z faryzeuszami ostro polemizuje. Najsilniejsza krytyka pojawia się w 15 i 23 rozdziałach ewangelii Mateusza.
Konflikt w 15 rozdziale inicjuje uwaga o nie mytych przed jedzeniem rękach uczniów Jezusa. Faryzeusze odwołują się do rytualnego obmycia rąk, nakazanego w „tradycji starszych”. Podkreślam, że nie chodzi tu o higienę, lecz o rytuał. W odpowiedzi Jezus wskazuje na inny przepis tejże tradycji, który pozwala uchylić się od nakazu opieki nad rodzicami.
„(3) ...Dlaczego i wy przestępujecie przykazanie Boże dla waszej tradycji? (4) Bóg przecież powiedział: Czcij ojca i matkę oraz: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie (…) (7) Obłudnicy, dobrze powiedział o was prorok Izajasz: (8) Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. (9) Ale czci mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi.”

Wbrew „baśni” o ustnym przekazie od Mojżesza, spisane słowa Tory są słowami Boga, natomiast rzekoma tradycja ustnej Tory, jest wg słów Jezusa (cytującego Izajasza) słowem ludzkim.
W rozmowie z samymi uczniami Jezus stwierdził:
(13) ...Każda roślina, której nie sadził mój Ojciec niebieski, będzie wyrwana. (14) Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych. Lecz jeśli ślepy ślepego prowadzi, obaj w dół wpadną.
Rabiniczna tradycja jest „rośliną, której nie sadził Ojciec”. Czeka ją wyrwanie, wykorzenienie, zniszczenie. Słuchanie rabinów jest ślepotą, a w dodatku zdaniem się na prowadzenie przez innych ślepców.

W NT znajdujemy ślady tego, jak głęboko mentalność płynąca z faryzejskich tradycji przenika bohaterów opowieści. Przykładami są naczynia do rytualnych oczyszczeń, czy mierzenie odległości „drogą szabatową”. Ale uwikłania są daleko dalej idące, bo mimo nakazu misyjnego Jezusa, apostoł Piotr musi być przez Boga długo przekonywany, by udał się do Korneliusza, bo wciąż trwa w nim rabinacki zakaz: „że zabronione jest Żydowi przestawać z cudzoziemcem lub przychodzić do niego. Lecz Bóg mi pokazał, że nie wolno żadnego człowieka uważać za skażonego lub nieczystego.” (Dz. 10,28). Tego zakazu nie znajdziemy w Biblii. Nawet wiele lat później, Kefasowi zabraknie odwagi, by w Antiochii spożywać posiłek z braćmi nawróconymi z pogaństwa...

W rozdziale 23 Mateusza bezpośrednia krytyka skierowana do faryzeuszy jest nie mniej silna. Nie będę przytaczał całości, bo to wykracza poza temat, ale zwrócę uwagę na zakończenie:
(29) Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych, (30) i mówicie: Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie bylibyśmy ich wspólnikami w zabójstwie proroków. (31) Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków. (32) Dopełnijcie i wy miary waszych przodków! (33) Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujść potępienia w piekle? (34) Dlatego oto Ja posyłam do was proroków, mędrców i uczonych. Jednych z nich zabijecie i ukrzyżujecie; innych będziecie biczować w swych synagogach i przepędzać z miasta do miasta. (35) Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana na ziemi, począwszy od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście między przybytkiem a ołtarzem.

Jezus twierdzi, że współcześni Mu faryzeusze mają tę samą duchową postawę, która cechowała ich przodków i prowadziła do mordowania proroków. W rezultacie obarcza ich winą za przelaną krew sprawiedliwych: od Abla do Zachariasza. Dlaczego padają takie imiona? O Ablu wiemy wszystko, pojawia się w Księdze Rodzaju). Okazuje się, że o kapłanie Zachariaszu, zamordowanym między przybytkiem a ołtarzem wspomina Kron. 24,20nn. Księga Kronik, zaliczana do Pism, stanowi ostatnią księgę kanonu hebrajskiego (bo kolejność jest tam inna niż we współczesnych Bibliach). Słowa Jezusa oznaczają więc odpowiedzialność faryzeuszy za śmierć wszystkich sprawiedliwych męczenników Starego Testamentu, od pierwszej (Rodzaju) do ostatniej (2 Kronik) księgi. Być może jest to jak pieczęć stwierdzająca poprawność faryzejskiego kanonu, i być może przejęcie od nich kanonu ST miał na myśli Jezus, gdy mówił chwilę wcześniej:
(2) Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. (3) Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.

Septuaginta
Prześladowania i przesiedlenia żydów w ciągu wieków przed narodzeniem Jezusa sprawiły, że w wielu krajach basenu Morza Śródziemnego i na wschód od niego znajdowały się liczne diaspory żydowskie. Te w Babilonii oraz Persji posługiwały się na co dzień językiem aramejskim, podobnie jak mieszkańcy Judei i Galilei. Na pozostałych terenach dominował język grecki, więc potrzeby tej diaspory, a także rodzące się zainteresowanie judaizmem ludzi kultury helleńskiej sprawiło, że postanowiono dokonać przekładu Biblii na język grecki. Nastąpiło to między 250 a 150 rokiem pne., w egipskiej Aleksandrii, a więc już po rozpadzie imperium Aleksandra Macedońskiego. W przekładzie miało uczestniczyć 70 tłumaczy (więc do liczby 70 odwołuje się nazwa Septuaginta - LXX), których owoc pracy okazał się cudownie zgodny, więc tekst został w hellenistycznej diasporze przyjęty z entuzjazmem. Rabini z Jerozolimy przyjęli to chłodno, bo nowy przekład podważał ich monopol. Do Septuaginty włączono te księgi, które od razu powstały w języku greckim (np. księga Mądrości, cztery księgi Machabejskie i tzw. Psalmy Salomona).

Powodzenie chrześcijańskich misji do krajów języka greckiego w dużej mierze uwarunkowane było posiadaniem już gotowego przekładu Biblii ST. A że Nowy Testament powstawał od razu po grecku, więc ten kierunek ekspansji chrześcijaństwa był zrozumiały. Nie przejmowano się zbytnio niuansami, więc traktowano Septuagintę jako ekwiwalent Biblii hebrajskiej. Również autorzy NT cytują ST często w wersji Septuaginty. Przez kilkaset lat nie ma głębszej refleksji nad kwestiami takimi jak to, który tekst jest natchniony: hebrajski, czy może greckie tłumaczenie?

Odpowiedzi są różne. W Kościołach wschodu, później w Kościołach prawosławnych, gdzie w liturgii stosuje się język grecki, Septuaginta pełni rolę tekstu kanonicznego. W Kościołach zachodu, gdzie dominuje łacina, pojawiają się potrzeby tłumaczeń na kolejny język. Czy przekładać z hebrajskiego, czy może z Septuaginty? Nie ma jednolitego stanowiska do czasu Hieronima, któremu zlecono łaciński przekład Biblii. Hieronim jest Bożym człowiekiem, ma poczucie ważności swej misji. „Nieznajomość Pisma świętego jest nieznajomością Chrystusa” – te jego słowa zostaną zapamiętane. NT, co oczywiste, przekłada z greki, bierze się za Septuagintę, ale po namyśle decyduje się na przekład z hebrajskiego, a Septuagintą się jedynie wspiera. To wiąże się z zamieszkaniem w grocie w Betlejem, z konsultacjami językowymi u żydowskich rabbich, żmudnym poznawaniem języka.

„W 393 roku zaczął uczyć się języka aramejskiego, przydatnego w pracy nad Księgą Daniela i Ezdrasza. Również Księgi Tobiasza oraz Judyty przełożył z aramejskiego. Nie przełożył natomiast Księgi Barucha, Księgi Mądrości, Mądrości Syracha, Pierwszej i Drugiej Księgi Machabejskiej, a także deuterokanonicznych dodatków do Księgi Daniela i Księgi Estery, których nie uważał za kanoniczne. W przypadku tych ksiąg zaadaptowano przekład starołaciński.” (Wikipedia)
Wulgata, która wtedy, na przełomie IV i V w., powstała, na następne ponad 1500 lat stała się oficjalnym tekstem Kościoła zachodniego.

Ostatecznie kanon biblijny w Kościele katolickim nie obejmuje wszystkich tych ksiąg które występowały w Septuagincie. Szersze od katolickiego kanony przyjęły Kościoły tradycji prawosławnej (występuje tam pewne zróżnicowanie).
Światło na te rozbieżności rzuca opinia biskupa Atanazego (tego od kanonu NT), przytoczona tutaj:
https://biblia.wiara.pl/doc/904297.O-Pismach-Bozych.
Z opinii tej wynika, że oficjalny katalog ksiąg (kanonicznych) nie obejmuje ksiąg tzw. deuterokanonicnych ST (Mądrość Salomona, Mądrość Syracha, Księgi Estery, Judyty i Tobiasza), jednak „tradycja przodków poleca czytać je kandydatom, którzy chcą przyjąć katechetyczną naukę wiary”.
Znaczyłoby to, że uważano, iż w Septuagincie, oprócz tekstów kanonicznych znajdowały się księgi niekanoniczne, lecz pożyteczne do czytania (To trochę tak, jakby do naszych wydań Biblii dołączyć Trylogię Sienkiewicza). Stąd zrozumiały jest opór przed nimi zarówno ze strony Hieronima, jak i Atanazego („Warto zwrócić uwagę, że Atanazy nie wymienia Ksiąg Machabejskich w swoim kanonie” – ks. Adam Sekściński)

Kościoły protestanckie, przy całym ich zróżnicowaniu, przyjęły zawartość Biblii hebrajskiej za swój kanon.
Podczas gdy kanon NT jest jednolity dla wszystkich chrześcijan, co do kanonu ST wierzący w Chrystusa mają zdecydowanie rozmaite opinie, w Kościołach prawosławia występuje nawet zróżnicowanie wewnątrz grupy.

Dzieki Rabarbar za ten ciekawy rys historyczny powstawania "Pism Swietych" w religii zydowskiej i chrzescijanskiej ale nie jestem pewien czy te twoje dlugasne posty, razem z postem TS7 posunely mnie nawet na krok do przodu w zrozumieniu sposobu w jaki niektore ksiegi pisane przez kogos 5 tys lat temu uznano za "natchnione", a inne nie. W jaki sposob po "pokornym rozeznaniu" ludzie decydujacy o tym co trafi do kanonu karolickiego uznali za ksiega A jest natchniona, a ksiega B nie jest.

@TS7, tłumaczę: arkana, arkany «szczegóły jakiejś wiedzy lub umiejętności wiadome tylko znawcom»
Źródło: https://sjp.pwn.pl/sjp/arkana;2441285.html

Tu: Jak wspomniałem, pod tym linkiem „występują” dwie osoby, Ty zaś mówisz o jednej „Oto człowiek”

Skoro nie jesteś wspomagany przez Ducha Świętego (nie wymieniłeś siebie mimo tego, że pytałem), to możesz napisać coś, co nie jest wyłącznie Twoim widzimisię, połączonym z widzimisię środowiska, w którym się wychowałeś, przebywasz?
Z „dokumentów” (w zasadzie jednego) korzystasz – interpretujesz też według swego widzimisię. Jak wspominałem wcześniej, Tomasz z Akwinu bał się człowieka czerpiącego wiedzę z jednej książki.
Wracając do tematu, jak możesz ocenić bez pomocy Ducha Świętego czy i jaka Księga jest natchniona, skoro oceny dokonujesz czytając tylko tą jedną „natchnioną” nie wiedząc czemu jest natchniona?

Niespójność w Słowie Bożym?! Jak śmiesz!!!11 XD
Przecież Bóg „nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju” (1 Kor 14:33) więc jak to możliwe, że w jego Słowie są niespójności? Nawet jeśli są to ich nie ma - podobnie jak chociażby z niewidomymi pod Jerychem, jednocześnie był jeden, jak i dwóch niewidomych (Mt 20:30 vs Łk 18:35 vs Mk 10:46)

No Pasaran

Nie jest tajemnicą że ewangelię nowego testamentu były spisywane już po śmierci Apostołow. Nie jest też tajemnica że były niektóre częściowo niekompletne-rekonstruowane.

Jeśli gdziekolwiek pisze ze Bóg tak czy tak powiedział to jest to wtedy Słowem Bożym.

Ladnie to tak zmieniac sens. Przeciez Rabarbar napisal: przyjętych przez Kościół i uznanych przezeń.
A Nolda to juz calkiem odnosi sie do TS7: "nie jesteś wspomagany przez Ducha Świętego".
KOSCIOL - jasne?
A o tym zrodle Q to do tej pory biblisci rozmawiaja.